Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012


Ας πάρουμε τη σχολή μας στα χέρια μας!


Ο πραγματικός ρόλος των καθηγητών και των διοικήσεων δεν αναδεικνύεται μόνο από τα υψηλά ποσοστά κοψιμάτων και την στήριξή τους σε αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις, όπως ο νόμος Διαμαντοπούλου, αλλά και σε όλο το φάσμα της φοιτητικής μας καθημερινότητας. Η δυσκολία φοιτητών με κινητικά προβλήματα να έχουν πρόσβαση σε όλες τις αίθουσες των κτιρίων (και ειδικά στο κτίριο της Σόλωνος) και φυσικά η αδιαφορία των καθηγητών ως προς τους φοιτητές τους (σύμφωνα μάλιστα με τα λόγια τους «παιδιά τους») με παθήσεις που δυσκολεύουν την παρακολούθηση μαθήματος, αναδεικνύουν ένα πανεπιστήμιο μακριά από τους φοιτητές, ένα πανεπιστήμιο μέσα στο οποίο κάθε αυτονόητο δικαίωμά μας (όπως είναι το να κινούμαστε απρόσκοπτα στη σχολή μας και να έχουμε τη δυνατότητα συμμετέχουμε ελεύθερα σε κάθε όψη της φοιτητικής ζωής) τίθεται υπό διακύβευση.

Με πρωτοβουλία της Ρ.Α.Πα.Ν-Σ.Α.Φ.Ν το διοικητικό συμβούλιο του συλλόγου νομικής αποφάσισε το άνοιγμα της πόρτας που συνδέει τα δύο κτίρια και την τοποθέτηση ειδικής ράμπας στις σκάλες του αίθριου χώρου ώστε ο κάθε φοιτητής να έχει πρόσβαση στο κτίριο της Σόλωνος. Παρά το γεγονός ότι μία τέτοια πρωτοβουλία ψηφίστηκε από κάθε πολιτική δύναμη δεν είδαμε και την ανάλογη στήριξη. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις φαίνεται και το πραγματικό πρόσωπο της «δύναμης του φοιτητή», της ΔΑΠ, η οποία θα προσφέρει απλόχερα παρτάκια, σημειώσεις και τα συναφή αλλά κάθε φορά που τα δικαιώματα των φοιτητών έρχονται σε σύγκρουση με διοικήσεις και καθηγητές απουσιάζει πανηγυρικά. Μετά από πιέσεις της Ρ.Α.Πα.Ν-Σ.Α.Φ.Ν στον κοσμήτορα (υπεύθυνος για το κτίριο), καταφέραμε να εξασφαλίσουμε τόσο το άνοιγμα της ενδιάμεσης πόρτας, αλλά και να αποσπάσουμε τη δέσμευσή του για την τοποθέτηση της ράμπας. Ο κατά τα άλλα εχθρικός και πρωτομάστορας στις άρσεις Ασύλου κοσμήτορας πιέστηκε για πρώτη φορά στην ακαδημαϊκή του καριέρα να μη πάει κόντρα στα δικαιώματά μας. Με τους συλλογικούς μας αγώνες θα συνεχίσουμε να διεκδικούμε και να προστατεύουμε τα δικαιώματά μας κόντρα σε κάθε απρόσωπο πανεπιστήμιο, κόντρα σε κάθε αυθαιρεσία, κόντρα σε κάθε αντιδραστική αναδιάρθρωση.




Ρ.Α.Πα.Ν-Σ.Α.Φ.Ν
Η ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΣΥΛΟΥ
ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ!

Η ιστορία επαναλαμβάνεται… Η επέμβαση των κατασταλτικών δυνάμεων, δυνάμεων των ΜΑΤ και άλλων πάνοπλων μονάδων της αστυνομίας, στους χώρους Ασύλου γύρω από τη Νομική και στα Προπύλαια, τείνει να αποτελέσει καθημερινότητα, χωρίς να κρατιούνται πλέον ούτε τα αρχικά «προσχήματα», οι γελοίες δικαιολογίες για κυνήγι μεταναστών-μικροπωλητών δηλαδή, αν και είναι προφανής η επίθεση που δέχονται και οι μετανάστες ως το πιο εξαθλιωμένο κομμάτι των εργαζομένων καθώς και η στοχοποίησή τους ως το πρόβλημα της κοινωνίας στα πλαίσια της ρατσιστικής, ακροδεξιάς ρητορείας. Και ενόσω η αστυνομία τρομοκρατεί το κομμάτι εκείνο της εργατικής τάξης, που είναι το πιο ευάλωτο στην εργασιακή αυθαιρεσία και το πιο εκμεταλλεύσιμο, (…ή και απλούς φοιτητές, σαν να ήταν άλλοι «τρομοκράτες», αν δεν τους βρίσκονται εύκαιροι οι μετανάστες), σε απόσταση αναπνοής πρεζέμποροι κάνουν ανενόχλητοι τη δουλειά τους. Και όχι απλώς ανενόχλητοι, αλλά και με τις «ευχές» και τη στήριξη της αστυνομίας και του δημάρχου Αθηνών, Καμίνη. Είναι ξεκάθαρη η τακτική που ακολουθείται για λοιδορία του θεσμού του Ασύλου, ως «άσυλο εγκληματικών ενεργειών», και συνολικότερα του δημόσιου, δωρεάν πανεπιστημίου, σε μια προσπάθεια να στρωθεί του έδαφος για την εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου.
ΟΜΩΣ, ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ!!! Όπως οι φοιτητικοί σύλλογοι καταδίκασαν τον εκτρωματικό νόμο όλο το προηγούμενο διάστημα, και τώρα δε θα επιτρέψουν καμία προσπάθεια εφαρμογής των πτυχών του. Σε κάθε απόπειρα επέμβασης των δυνάμεων καταστολής, θα μας βρίσκουν αποφασιστικά μπροστά τους! Μάλιστα, ως Ρ.Α.Πα.Ν.-Σ.Α.Φ.Ν., πήραμε την πρωτοβουλία, όπως κάθε φορά που συμβαίνει παρόμοιο περιστατικό καταπάτησης του Ασύλου, να επιδιώξουμε να επικοινωνήσουμε με τα θεσμικά όργανα, ώστε να εκβιάσουμε μια συνάντηση μαζί τους και να τοποθετηθούν και αυτά επί του ζητήματος. Έτσι σήμερα,24/1, πραγματοποιήθηκε παράσταση διαμαρτυρίας στο γραφείο του Κοσμήτορα (υπεύθυνος για ζητήματα κτιρίου), όπου παρευρέθηκαν και εκπρόσωποι όλων των άλλων πολιτικών δυνάμεων σε μια τέτοια κατεύθυνση.

Φυσικά, δια της απουσίας της έλαμψε για ακόμη μια φορά, η «δύναμη του φοιτητή», ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, διατηρώντας πάγια στάση επί του ζητήματος του Ασύλου, αυτού των ελεύθερων ιδεών!!! Ας μας πουν, βέβαια, οι συνάδελφοι της ΔΑΠ, πώς και μόνο ακόμη οι ιδέες θα εκφράζονται ελεύθερα εντός του πανεπιστημίου, όταν οι φοιτητές δεν μπορούν να πλησιάσουν σε αυτό, καθώς είναι περικυκλωμένο από ΜΑΤ, που εξακριβώνουν τα στοιχεία «υπόπτων»(…ή αλλιώς, συναδέλφων μας!!!).
Παρά όμως την «πανηγυρική» απουσία της ΔΑΠ, καταφέραμε να αποσπάσουμε από τον Κοσμήτορα δέσμευση, τόσο για ανάρτηση στο site της σχολής της ανακοίνωσης των Διοικητικών Συμβουλίων των συλλόγων του ΝΟΠΕ(που και πάλι μόνο η ΔΑΠ δεν υπέγραψε), που θέτει ξεκάθαρα το ζήτημα της αντιμεταναστευτικής πολιτικής και της συκοφάντησης του Ασύλου, όσο και για διεξαγωγή ανοιχτής στους φοιτητές συνέλευσης μαζί με τα θεσμικά όργανα και τους διοικητικούς υπαλλήλους για αυτά τα ζητήματα. Είναι γνωστός σίγουρα ο ρόλος των θεσμικών οργάνων κι η στήριξη που προσφέρουν σε κάθε προσπάθεια εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, μαζί με τους καθηγητές, αλλά αυτό ξεκάθαρα αποδεικνύει πώς οι φοιτητές μπορούν να ασκούν πιέσεις και να διεκδικούν τα υλικά τους συμφέροντα(πέρα από το ρόλο του Ασύλου, ως χώρου κοινωνικοπολιτικής ζύμωσης και προπυργίου λαϊκών αγώνων, τίθεται το ζήτημα της… σωματικής ακεραιότητας των φοιτητών!), κάτι που σε καμία περίπτωση δε θα μπορεί να επιτευχθεί με το νέο τρόπο διοίκησης των πανεπιστημίων, τα αυταρχικά Συμβούλια Διοίκησης, στεγανοποιημένα από τις φοιτητικές πιέσεις.
Πολύ περισσότερο οι πρωτοβουλίες των φοιτητών που ήδη συγκροτούνται γύρω από το θέμα του Ασύλου και των μεταναστών κινούνται ακριβώς σε μια κατεύθυνση υπεράσπισής τους, με εξώστρεφες δράσεις που θα ξαναζωντανέψουν τους χώρους και θα κάνουν κάθε φοιτητή να αισθανθεί τη σχολή σαν κάτι πέρα από χώρο στείρας διδασκαλίας και κάτι μακριά από τον ίδιο, αλλά σαν…το σπίτι του!!!

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΥΛΟ! ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ!

Ρ.Α.Πα.Ν.-Σ.Α.Φ.Ν.

Πανεπιστήμιο χωρίς άσυλο…

φοιτητές χωρίς φωνή.



Με το δεξί…μπήκε η ελληνική αστυνομία στις σχολές του κέντρου ,στις οποίες   για πολλοστή φορά τον τελευταίο καιρό  επιχειρήθηκε παραβίαση του ασύλου υπό το πρόσχημα της πάταξης του παρεμπορίου .Το λαϊκό κεκτημένο του ασύλου ,που ως χώρος  κοινωνικοπολιτικής ζύμωσης έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στη συγκρότηση νικηφόρων κινημάτων καταργήθηκε πλέον νομικά με  το νόμο Διαμαντοπούλου και τώρα επιχειρείται με βίαιες κατασταλτικές επιθέσεις της αστυνομίας να μετατραπεί απλά και μόνο σε διακηρυκτική αρχή ελεύθερης διακίνησης ιδεών , καθώς χωρίς άσυλο η διεξαγωγή πολιτικών διαδικασιών και κινηματικών διεργασιών τίθενται στη…διακριτική ευχέρεια των ΜΑΤ και της δημοτικής αστυνομίας.



Τις δύο τελευταίες βδομάδες οι φοιτητές, έντρομοι, παρακολούθησαν την καταδίωξη των μεταναστών-μικροπωλητών μέσα στο χώρο του ασύλου,ενώ πραγματοποιήθηκαν τέσσερις συλλήψεις μέσα στο προαύλιο της Νομικής. Ανάλογες επιδρομές των ΜΑΤ έγιναν και στην ΑΣΟΕΕ, όπου μάλιστα έγινε ρίψη χημικών μέσα στον προαύλιο χώρο της σχολής.Οι επιθέσεις αυτές κατά του ασύλου με τη σχεδόν καθημερινή επέμβαση των αστυνομικών δυνάμεων πραγματοποιούνται στα πλαίσια της πολιτικής στόχευσης κατάργησης του ασύλου, που άλλωστε συνιστά πάγια επιδίωξη των εκάστοτε κυβερνήσεων.





Γιατί όμως το άσυλο ενοχλεί τόσο πολύ;

Το πανεπιστημιακό άσυλο εδώ και δεκαετίες αποτελεί την κοιτίδα μαζικών, λαϊκών κινημάτων τα οποία εκτροχιάζουν τις εκάστοτε αντιλαϊκές πολιτικές. Το άσυλο ως χώρος, στον οποίο δεν μπορούν να επέμβουν οι κρατικές δυνάμεις καταστολής , έδινε τη δυνατότητα σε φοιτητές και εργαζομένους να πολιτικοποιούνται και να αναπτύσσουν κινηματική δραστηριότητα , με αποτέλεσμα να αναδειχθεί σε κομβικό κινηματικό πόλο.

Στη σημερινή συγκυρία της άνευ προηγουμένου επίθεσης σε δικαιώματα εργαζομένων και νεολαίας το κράτος προσπαθεί να φιμώσει κάθε φωνή αντίδρασης και να συντρίψει κάθε αντίσταση στην εφαρμοζόμενη πολιτική «αδειάζοντας» πλατείες, γειτονιές, σχολεία και κάθε χώρο-επίκεντρο κοινωνικοπολιτικής ζύμωσης. Έτσι το άσυλο, που κατοχυρώθηκε με αιματηρούς αγώνες και αποτέλεσε προπύργιο μεγάλων λαικών αγώνων , όπως η εξέγερση του Πολυτεχνείου και η εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08 στοχοποιέιται σήμερα περισσότερο από ποτέ, πράγμα που καταδεικνύεται και από την ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία που ψήφισε το νόμο Διαμαντοπούλου και ως εκ τούτου και την κατάργηση του ασύλου.



Ένα πανεπιστήμιο χωρίς άσυλο , το πανεπιστήμιο που οραματίζονται , θα είναι ένας χώρος στείρας κατάρτισης , αποσυνδεδεμένος από τα πολιτικά τεκταινόμενα  ,αφού γίνεται αντιληπτό πως κάθε πολιτική διαδικασία , διεκδίκηση και κινηματική δραστηριότητα θα μπορεί να κατασταλεί στο όνομα της ομαλότητας και της  «εύρυθμης ακαδημαϊκής λειτουργίας»,πράγμα που διαφάνηκε και στις συνελεύσεις του Συντάγματος, οι οποίες ουκ ολίγες φορές διαλύθηκαν με βιάιη επέμβαση των ΜΑΤ. Άλλωστε το σύνολο των διατάξεων του νόμου Διαμαντοπούλου δημιουργεί ένα ασφυκτικό πλαίσιο φοίτησης (διαγραφές φοιτητών στα ν+2 χρόνια, απουσιολόγια, αλυσίδες μαθημάτων,  προαπαιτούμενα) μην αφήνοντας περιθώρια κοινωνικοπολιτικής διάχυσης μεταξύ των φοιτητών. Το άσυλο ,λοιπόν, προβαλλόμενο ως απομεινάρι άλλων εποχών επιχειρείται να επανανοηματοδοθεί  ως άσυλο ελεύθερης διακίνησης ιδεών (πράγμα αντιφατικό δεδομένου ότι υποτίθεται πως ελευθερία λόγου υπάρχει ανεξαρτήτως χωροταξικών κριτηρίων!) φέρνοντας έτσι την επιθυμητή «νηνεμία» στα ελληνικά πανεπιστήμια.





Η πολιτική στοχοποίησης του ασύλου εκδηλώνεται με τους με τους ακόλουθους κυρίως τρόπους.



Αποκέντρωση των σχολών: Η δημιουργία της Πανεπιστημιούπολης του Ζωγράφου αλλά και της Πολυτεχνειούπολης όχι μόνο οδήγησε στη διάσπαση του σώματος των φοιτητών αλλά επιπλέον απομάκρυνε την πλειοψηφία των φοιτητών από τα πολιτικά κέντρα λήψης των αποφάσεων στοχεύοντας στην αποπολιτικοποίηση των φοιτητών και την απονέκρωση του φοιτητικού κινήματος. Στην ίδια κατεύθυνση βρίσκονται και διάφορα σχέδια μετατροπής του Κάτω Πολυτεχνείου σε μουσείο επιδιώκοντας να τοποθετήσουν τους μεγάλους λαϊκούς αγώνες σε ένα απώτερο χρονικό πλαίσιο και τους καταστήσουν έτσι νοσταλγικές ενθυμήσεις μίας άλλης εποχής που δεν έχουν καμία αντανάκλαση στο σήμερα.



Εμπόριο ναρκωτικών: Οι αστυνομικές δυνάμεις στα πλαίσια της στοχοποίησης του ασύλου εξωθούν το εμπόριο ναρκωτικών σε χώρους ασύλου προκειμένου αυτοί να συνδεθούν με την ανάπτυξη παραβατικής δραστηριότητας. Στη σχολή μας ήδη από πέρυσι, όπως και στο χώρο του Κάτω Πολυτεχνείου σε καθημερινή βάση συγκεντρώνονται έμποροι ναρκωτικών ουσιών και κατά συνέπεια δεκάδες τοξικομανείς, ενώ η αστυνομία επιδεικνύοντας μεγάλα περιθώρια ανοχής σφυρίζει αδιάφορα απέναντι στους εμπόρους προκειμένου  το άσυλο να λοιδορείται ως άσυλο της ανομίας και της παρανομίας και να νομιμοποιηθεί η παρέμβαση της αστυνομίας σε αυτό.



Πάταξη παρεμπορίου, καταδίωξη μεταναστών, “αναβάθμιση της Αθήνας”:

Οι περισσότερες επιθέσεις κατά του ασύλου εξαπολύονται με πρόφαση την «εκκαθάριση» της Αθήνας από το παρεμπόριο και τους μετανάστες. Οι μετανάστες που τον καιρό της κρίσης συνιστούν εξιλαστήρια θύματα στα οποία αποδίδονται από ακροδεξιές και φασιστικές πολιτικές δυνάμεις(βλ. ΛΑΟΣ, Χρυσή Αυγή) τα δεινά του λαού, βρίσκονται υπό συνεχή διωγμό. Μάλιστα όσοι εκθέτουν τα εμπορεύματά τους σε χώρους ασύλου σχεδόν καθημερινά δέχονται αιφνιδιαστικές επιθέσεις των ΜΑΤ, καθώς η παρουσία τους αλλά και  δραστηριότητά τους δίπλα σε χώρους ασύλου  «αξιοποιούνται» από τις κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους ως λόγος που επιτάσσει την εισβολή τους στο άσυλο. Η διττή βέβαια επίθεση σε άσυλο και μετανάστες εντείνεται λόγω της συμμετοχής των νοσταλγών της χούντας, βουλευτών του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση. Ενδεικτικό είναι ότι λίγες μέρες πριν τις τελευταίες επιδρομές των ΜΑΤ στη Νομική ο Άδωνις Γεωργιάδης διατεινόταν την ανάγκη εξάλειψης του παρεμπορίου με παράλληλη κατάργηση του ασύλου.



ΜΜΕ: Όμως και τα ΜΜΕ διαδραματίζουν κομβικό ρόλο στην συντονισμένη προσπάθεια κατάργησης του ασύλου ενορχηστρώνοντας ολόκληρη προπαγάνδα κατά του ασύλου. Ειδικότερα παρουσιάζουν το άσυλο σαν αναχρονιστικό θεσμό που παρεμποδίζει την άνοδο των  ελληνικών πανεπιστημίων στη διεθνή αξιολόγηση και που η μόνη σκοπιμότητα που υπηρετεί είναι η ανάπτυξη έκνομης δραστηριότητας.





Στην ίδια λογική της κατάργησης του  ασύλου και  βρίσκονται βέβαια και τα θεσμικά όργανα του πανεπιστημίου τα οποία όχι μόνο διατείνονται στις εκπομπές του Πρετεντέρη την αναγκαιότητα επαναπροσέγγισης του ζητήματος του ασύλου από τη σκοπιά της ελεύθερης διακίνησης ιδεών αλλά επιπλέον αρνούνται να καταδικάσουν την καταπάτηση του ασύλου επικαλούμενοι το γεγονός πως η Σύγκλητος δεν εχει αποφανθεί επί του ζητήματος.Ούτε βέβαια περί του κλεισίματος της Νομικής ολόκληρη την εβδομάδα εορτασμού του Πολυτεχνείου αλλά και την επέτειο της 6ης Δεκέμβρη είχε αποφασίσει η Σύγκλητος αλλά σ΄αυτή την περίπτωση δεν είδαμε τον πρύτανη κύριο Πελεγρίνη να υποστηρίζει πως παρακάμφθηκε το ανώτατο όργανο του πανεπιστημίου,η Σύγκλητος.

Με τα αιφνιδιαστικα lock-out των έξι συνολικά ημερών τα θεσμικά όργανα επιχείρησαν να παρεμποδίσουν τη διεξαγωγή πολιτικών διαδικασιών στο πλαίσιο της γενικότερης επιδίωξης αποκοπής του πανεπιστημίου το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι και την μετατροπή των σχολών σε αυταρχικά μεταλυκειακά εκπαιδευτήρια απ’τα οποία εκλείπει οποιαδήποτε πολιτική πρακτική.



Όπως ήταν αναμενόμενο και η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ συστρατεύεται στις προσπάθειες,καθώς παρά το απολίτικο προφίλ που έχει υιοθετήσει της παράταξης-γραμματείας-διοργανώτριας παρτι το μόνο πολιτικό αίτημα που προβάλλει είναι η κατάργηση του ασύλου. Ενδεικτικό της στάσης της είναι το γεγονός πως αρνείται να υπογράψει τις καταδικαστικές αποφάσεις του ΔΣ του συλλόγου φοιτητών Νομικής επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά το ρόλο της ως υλοποιητής της κυβερνητικής πολιτικής μέσα στα πανεπιστήμια.



Δυστυχώς όμως και αριστερές πολιτικές δυνάμεις όπως το ΜΑΣ, μόνο σε διακηρυκτικο επίπεδο υπερασπίζονατιο το άσυλο. Συγκεκριμένα το ΜΑΣ όχι μόνο δεν υπερασπίστηκε με τη φυσική του παρουσία το άσυλο κατά τις επιθέσεις της αστυνομίας, αλλά αρνείται και αυτό να υπογράψει τα ΔΣ θεωρώντας ότι το ζήτημα καταπάτησης του ασύλου είναι δευτερευούσης σημασίας στη σημερινή συγκυρία και ότι τέτοιες αποφάσεις δεν εξυπηρετούν κανένα σκοπό.



Στη σημερινή,λοιπόν, συγκυρία όπου αναιρούνται λαϊκά κεκτημένα ολόκληρου αιώνα και οποιαδήποτε κινηματική και  πολιτική πρακτική ποινικοποιείται δίνοντας το πράσινο φως στις αστυνομικές δυνάμεις να εφαρμόζουν βίαιες κατασταλτικές πρακτικές η αναγκαιότητα ύπαρξης ενός χώρου κοινωνικοπολιτικής ζύμωσης και κινηματικών διεργασιών προβάλλει πιο επικτατική από ποτέ. Το άσυλο δεν αποτελεί αναχρονιστικό θεσμό, κατάλοιπο άλλων εποχών όπως υποστηρίζουν οι θιασώτες της κατάργησης του στα τηλεοπτικά παράθυρα, στα κοινοβουλευτικά έδρανα και στα φοιτητικά αμφιθέατρα, αλλά αντίθετα στο σήμερα μπορεί να παίξει ρόλο καταλύτη στη συγκρότηση λαϊκων κινημάτων που θα διεμβολίσουν την κυβερνητική πολιτική ανατρέποντας τα μέτρα εξαθλίωσης εργαζομένων και νεολαίας. Οι φοιτητές με τις δυναμικές τους κινητοποιήσεις θα πετύχουν να διασφαλίσουν τη διατήρηση του ασύλου κόντρα σε κάθε προσπάθεια ναρκοθέτησης  χώρων-πεδίων ανάπτυξης πολιτικών δράσεων. Το πανεπιστημιακό άσυλο μπορεί να καταργήθηκε νομικά , αλλά η νομιμοποίησή του ως χώρου πολιτικοποίησης και κοιτίδας των αγώνων του λαού δεν οφειλόταν στη νομοθετική του κατοχύρωση, η οποία άλλωστε ήταν νίκη του λαικού κινήματος, αλλά στους αιματηρούς αγώνες μέσω των οποίων κατοχυρωθηκε.



Το άσυλο παραμένει ως σήμερα απτή παρακαταθήκη των κινημάτων του παρελθόντος και είναι στο χέρι μας να αφήσουμε το νόμο που προβλέπει την κατάργηση του κενό γράμμα, να αναδείξουμε και πάλι το άσυλο σε καταφύγιο του λαού, σε «φάρο» των κινημάτων του σήμερα.



ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΥΛΟ!

ΑΣ ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΟΥΣ!




Ρ.Α.Πα.Ν.-Σ.Α.Φ.Ν.