HABEMUS PAPA(di)M(os)

                ένα κείμενο για τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις

Εισαγωγικά
Διανύουμε ένα διάστημα αλλεπάλληλων και ραγδαίων πολιτικών εξελίξεων, χρωματισμένων στο σύνολό τους από την επίθεση που ασκούν οι δυνάμεις του συνασπισμού εξουσίας, οι υπηρέτες των συμφερόντων των αγορών, απέναντι στους εργαζομένους και στην νεολαία. Αυτή η επίθεση σχηματίζεται σε συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση, δεδομένης της επιτακτικής ανάγκης σταθεροποίησης και ομαλοποίησης του οικονομικού και πολιτικού σκηνικού, της ανάγκης κλεισίματος των ιδεολογικών, πολιτικών και κοινωνικών ρηγμάτων που προκάλεσαν οι τριγμοί της οικονομικής κρίσης, της ανάγκης καθυπόταξης - ιδεολογικά και κατασταλτικά-  του λαϊκού παράγοντα, που βγήκε ορμητικά στο προσκήνιο, σε μια κατεύθυνση «retour a la normale».  Τα νεοφιλελεύθερα χαρακτηριστικά αυτής της πολιτικής κατεύθυνσης  στην βάση των μαζικών ιδιωτικοποιήσεων, των απολύσεων, των εφεδρειών, της πάταξης εν γένει των εργασιακών δικαιωμάτων πάνε χέρι-χέρι με την έντονη αυταρχικοποίηση του κράτους, την ιδεολογική δηλαδή πειθάρχηση του λαού και την όλο και πιο άγρια καταστολή της αντίστασής του. Αποτελούν δε την μόνη οδό καπιταλιστικής διεξόδου από την κρίση και,  συνεπώς, σε καμία περίπτωση αιτία της (λογική που απολήγει στην συγκρότηση αντινεοφιλελεύθερου μετώπου), έναν μονόδρομο, όντως, για το κεφάλαιο, αλλά σίγουρα όχι για το λαό. Συγκροτημένη σε ένα ολοκληρωμένο ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο, ως ένα δήθεν παντοτινό αντιπρόταγμα μιας σιωπηρής πλειοψηφίας, η νεοφιλελεύθερη, βάρβαρη, αντιλαϊκή πολιτική αποσκοπεί σε έναν ριζικότερο κοινωνικό ανασχηματισμό με στόχο έναν ενδογενή μετασχηματισμό του συστήματος στο σφαγείο του αύριο.

Οι πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις, λοιπόν, χαρακτηρίζονται τόσο από την προσπάθεια επιβολής των νέων μέτρων από πλευράς απελθούσας κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ αλλά και νεοσύστατης κυβέρνησης συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ (η οποία αποτελεί και το αποκορύφωμα αυτής της προσπάθειας) όσο και από την αντίδραση του λαϊκού παράγοντα απέναντι στην πολιτική που υποθηκεύει το παρόν και το μέλλον του.

48ωρη Απεργία – Μισό εκατομμύριο στους δρόμους

Αναφορικά με την μεγαλειώδη 48ωρη απεργία στις 19 και 20 Οκτωβρίου, που έρχεται να διαδεχθεί το εκρηκτικό προηγούμενο των κινητοποιήσεων του περασμένου Ιουνίου-Ιουλίου και του φοιτητικού κινήματος του Σεπτεμβρίου, ήταν εντυπωσιακή η προσέλευση και η συμμετοχή τόσο των εργαζόμενων όσο και της νεολαίας στην μαζικότερη ίσως πορεία από την μεταπολίτευση, προκειμένου να εναντιωθούν στην ψήφιση του πολυνομοσχεδίου και γενικότερα στην πολιτική της λιτότητας, της ανεργίας και της ανασφάλειας. Τόσο η μαζική προσέλευση κόσμου όσο και οι εκατοντάδες καταλήψεις εργασιακών χώρων και διοικητικών κτιρίων διαμόρφωναν ένα πλαίσιο εισροής του λαϊκού παράγοντα στο πολιτικό σκηνικό με προοπτικές ρήξης με την κυβερνητική πολιτική και ανατροπής της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το σωματείο της ΠΟΕ-ΟΤΑ με τις μαχητικές απεργίες στα απορριμματοφόρα το προηγούμενο διάστημα καθώς και η δυναμική στάση του σωματείου των ταξιτζήδων που κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό να παραλύσουν την κρατική μηχανή. Παρ’ όλα αυτά, το «πολιτικό θάρρος» της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, όπως ονομάζεται τώρα η καταστολή των λαϊκών αιτημάτων, οδήγησε, μετά από ένα όργιο αστυνομικής βίας, στην ψήφιση, τελικά, του πολυνομοσχεδίου.
Η στάση του ΠΑΜΕ να μείνει για τόση πολλή ώρα στο Σύνταγμα μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο, δεδομένου του ξεκάθαρου υποχωρητισμού του στις προηγούμενες 48ωρες απεργίες και της οριοθέτησής του από τις συγκρουσιακές διαθέσεις του κόσμου,  αποτιμάται, σε ένα πρώτο βαθμό, ως μια θετική μετατόπιση του ΚΚΕ, που οφείλεται μάλλον στις πιέσεις που ασκούνται από τον κόσμο της εργασίας και την νεολαία εν όψει μιας τόσο κρίσιμης πολιτικής συγκυρίας.
Ωστόσο, η περικύκλωση της Βουλής με όρους περιφρούρησης της πορείας του από οποιοδήποτε άλλο μπλοκ διαδηλωτών, με όρους απαγόρευσης της πρόσβασης των διαδηλωτών προς το κτίριο του Κοινοβουλίου, αποτελεί  ξεκάθαρα τόσο μια πολιτική επιλογή περιχαράκωσης αλλά και, γενικότερα, μια λανθασμένη πολιτική επιλογή εκτόνωσης και συγκρότησης υγειονομικών ζωνών που παραγνώριζε τις διαθέσεις των υπόλοιπων διαδηλωτών, που, στην τελική, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, λειτούργησε αναχωματικά όσον αφορά την παρεμπόδιση της ψήφισης του πολυνομοσχεδίου.
Τίποτα παρ’ όλα αυτά δεν μπορεί να δικαιολογήσει την επίθεση με πέτρες και μολότοφ από μέρος διαδηλωτών απέναντι στο μπλοκ του ΠΑΜΕ, απέναντι σε μπλοκ απεργών και νεολαίων αγωνιστών. Αυτές οι ομάδες, αν δεν είναι παρακρατικές, αντικειμενικά δρουν προβοκατόρικα απέναντι στο λαϊκό κίνημα. Το τσάκισμα της τρομοκρατίας των εμφανών ή αφανών κέντρων της κρατικής καταστολής επαφίεται στην μαζικότητα και την ρηξιακή κατεύθυνση του λαϊκού κινήματος.
Ο νεκρός διαδηλωτής του ΠΑΜΕ, ο οποίος, όπως αποδείχθηκε, πέθανε κατόπιν ανακοπής, λόγω εισπνοής δακρυγόνων, είναι ένα θύμα της κρατικής καταστολής, θύμα της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ που έβαψε τα χέρια της με αίμα στην προσπάθειά της να «βάλει σε τάξη» τον τόπο, να εξυπηρετήσει τα σχέδια των τραπεζιτών και του κεφαλαίου.

Παρελάσεις 28^ης Οκτωβρίου – «ΟΧΙ» άλλη κοινωνική αδικία

Οι παρελάσεις για τον εορτασμό της 28^ης Οκτωβρίου στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη, την Πάτρα αλλά και στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας αποτέλεσαν πραγματικά ένα μάθημα για την κυβέρνηση ότι η οργή του λαού και η ανυπακοή του στην κυβερνητική πολιτική δεν πρόκειται να κοπάσουν ακόμη και τις μέρες που η προσπάθεια έξαρσης του εθνικού φρονήματος επιδιώκει να θέση σε δεύτερη μοίρα τα υπαρκτά προβλήματα του λαού, τις κοινωνικές αντιθέσεις και την κοινωνική αδικία που υπάρχει. 

Εκατοντάδες διαδηλωτές παρευρέθηκαν είτε μπλοκάροντας την παρέλαση είτε απαιτώντας οργισμένα την αποχώρηση των επισήμων, των κυβερνητικών εκπροσώπων δηλαδή που όλο αυτό το διάστημα έριχναν στις πλάτες του λαού το ένα βάρος μετά το άλλο, του στερούσαν το ένα δικαίωμα μετά το άλλο. Οι χυδαίες επιθέσεις κατά των διαδηλωτών, κατά των εργαζομένων που χάνουν την δουλειά τους και τους μισθούς τους, των εκπαιδευτικών και της μπάντας του Δήμου που φόρεσε μαύρα περιβραχιόνια, των μαθητών που έστρεψαν το πρόσωπό τους αντίθετα από την Υπουργό Άννα Διαμαντοπούλου, την εμπνεύστρια του νόμου-έκτρωμα για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, δείχνουν πόσο μόνη και απομονωμένη από το λαό είναι κάθε κυβέρνηση που υλοποιεί πολιτικές που ισοπεδώνουν τα δικαιώματα των εργαζομένων και των νέων.

Καμία εντύπωση δεν κάνει η στήριξη που πήρε από ΝΔ και από τα απολειφάδια της Χούντας και της μαύρης δεξιάς, του ΛΑ.Ο.Σ. που έφθασαν  στο  σημείο  να  υμνούν  τον    Ι. Μεταξά και να ζητούν την παραίτηση του Υπουργού «Προστασίας» του Πολίτη Χρ. Παπουτσή επειδή δεν άνοιξε τα κεφάλια των διαδηλωτών.

Από το δημοψήφισμα και την απόσυρσή του στη συγκυβέρνηση

Η έλλειψη της απαιτούμενης πολιτικής συναίνεσης για την επικύρωση της σύμβασης της 26^ης Οκτωβρίου για το λεγόμενο «κούρεμα» του χρέους με νόμο οδήγησε τον Παπανδρέου σε έναν πολιτικό ελιγμό· δημοψήφισμα για να αποφασίσει ο λαός και ύστερα απόσυρσή του. Πάνω σε αυτό επισημαίνουμε τα εξής:

1)η κίνηση αυτή είχε σίγουρα ως στόχο να λειτουργήσει ως βαλβίδα αποσυμπίεσης της λαϊκής οργής και αγανάκτησης και ως μέσο για την ενσωμάτωση μέρους του αγανακτισμένου λαού με λιγότερο ριζοσπαστικά αιτήματα (κατάργηση βουλευτικής ασυλίας, δημοψήφισμα, καθορισμός ΑΟΖ) αλλά και πολιτικών δυνάμεων (ΣΥ.ΡΙΖ.Α).
2)Ένας άλλος στόχος ήταν να τεθεί το ερώτημα ευθέως στο λαό με όρους τρομοκρατίας (Γ. Παπανδρέου: «αν όλα πάνε καλά, η εκταμίευση της 6^ης δόσης θα είναι λίγες μέρες πριν από το διάστημα για την πληρωμή των μισθών και των συντάξεων») μέσω της διάχυσης από τα ΜΜΕ της ιδέας ότι τα μέτρα λιτότητας και η παραμονή στην ευρωζώνη είναι μονόδρομος, προκειμένου να διασφαλιστεί η κοινωνική συναίνεση στην κυβερνητική πολιτική.
Σημαντική είναι στο σημείο αυτό η άρνηση αριστερών δυνάμεων του κοινοβουλίου (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ) να σηκώσουν το γάντι, καλώντας τον λαό να συμμετάσχει στο δημοψήφισμα ψηφίζοντας όχι στην σύμβαση ενώ το κάλεσμά τους για προσφυγή στις κάλπες αναδεικνύει για άλλη μια φορά τον βαθμό ενσωμάτωσης της πολιτικής τους γραμμής. Η στάση τους δείχνει την απροθυμία τους για συνολικότερη ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ. Παράλληλα, μουδιασμένος φάνηκε και ο χώρος της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αρνούμενος να πάρει θέση και να οργανώσει την συμμετοχή του λαού στο δημοψήφισμα με ψήφο αρνητική για την ευρωζώνη.   

3)Ήταν, επίσης, σκόπιμο να εκβιάσει η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ την πολιτική συναίνεση για την ψήφιση της δανειακής σύμβασης από τα υπόλοιπα κόμματα του συνασπισμού εξουσίας (ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ), πράγμα που όπως φαίνεται τότε πέτυχε με την μετατόπιση της ΝΔ, η οποία δήλωνε ότι θα ψηφίσει την δανειακή σύμβαση όπως προέκυψε από την συμφωνία της 26^ης Οκτωβρίου, φέρνοντας έτσι όλες τις αστικές πολιτικές δυνάμεις προ των ευθυνών τους και πολώνοντάς τες στην υλοποίηση της βάρβαρης, αντιλαϊκής πολιτικής.

Παρά την ύπαρξη, όμως, πολιτικής συναίνεσης, η απουσία της απαιτούμενης κοινωνικής συναίνεσης, κάτι το οποίο εκφράστηκε μέσα από την δυναμική παρουσία των εργαζομένων και της νεολαίας στο προσκήνιο, οδήγησε την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ μετά την εξασφάλιση ψήφου εμπιστοσύνης να κινήσει διαδικασίες για σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας, από τις οποίες προέκυψε η κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας, η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ με πρωθυπουργό τον τραπεζίτη Παπαδήμο.

Δεδομένης της γραπτής δέσμευσης τήρησης της συμφωνίας της 26^ης Οκτωβρίου, τα πρώτα δείγματα γραφής της νεοσύστατης κυβέρνησης συνεργασίας (ξυλοδαρμοί και συλλήψεις στην κατάληψη της ΔΕΗ, άρση ασύλου στο ΑΠΘ,  πολιτικές προσαγωγές χωρίς ενοχοποιητικά στοιχεία στην πορεία της 17 Νοέμβρη) αλλά και την σχετική σιγή (εκτός εξαιρέσεων τύπου ΔΕΗ ή Χαλυβουργίας) που επικρατεί στο λαϊκό κίνημα μπορούμε να προσδιορίσουμε και το νόημα που δίνεται στην «Εθνική Σωτηρία» αλλά και τον ίδιο το ρόλο της κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας.

Εθνική Σωτηρία ονομάζεται η από δω και πέρα αντιλαϊκή πολιτική που ασκείται, τα περαιτέρω μέτρα που παίρνονται εις βάρος των εργαζομένων και της νεολαίας και Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας είναι αυτή που, αφενός, έχει αυτήν την πολιτική συναίνεση, την κοινοβουλευτική πλειοψηφία ώστε να αντέχει τους κραδασμούς που προκαλεί η λαϊκή οργή και αγανάκτηση και να την τσακίζει (σε πολιτικό, ιδεολογικό και κατασταλτικό επίπεδο), αφετέρου, εξασφαλίζει την κοινωνική συναίνεση σε μια πολιτική κατεύθυνση με όρους ενσωμάτωσης.

 Γιατί, στο βαθμό που αντιλαμβανόμαστε το ΠΑΣΟΚ πέρα από κομματικές ιδιοτέλειες ως ένα πολιτικό φορέα στο πλευρό της αστικής τάξης και των συμφερόντων της και στο βαθμό που, τελικά, (και αυτό εκφραζόταν έντονα από το αναδιαρθρωτικό μπλοκ των Διαμαντοπούλου-Λοβέρδου-Ραγκούση) η σύναψη και η εφαρμογή των μέτρων αναδεικνυόταν  ως πρώτη αναγκαιότητα,  αυτό που τελικά επιδιωκόταν δεν ήταν τόσο η πολιτική αλλά η κοινωνική συναίνεση στα μέτρα, η συναίνεση του λαού, δηλαδή, με όρους είτε ιδεολογικής κατατρομοκράτησης είτε ιδεολογικής πειθάρχησης και ενσωμάτωσης.

Κατανοητό, δηλαδή, πρέπει να γίνει ότι η κυβέρνηση συνεργασίας δεν αντλεί την δύναμη της μόνο από την θεσμική σιγουριά που δίνει μια συντριπτική κοινοβουλευτική πλειοψηφία – αυτό πρέπει να είναι το λιγότερο. Περισσότερο θα λέγαμε αντλεί την δύναμή της από την ανανέωση του ιδεολογικού εξοπλισμού της με μία ρητορεία περί  εθνικής ενότητας, παραμερισμού των μικροκομματικών διαφορών, τεχνοκρατισμού και επιστράτευσης των ειδικών για την σωτηρία (βλ. ας πούμε Παπαδήμο)

Η ενσωμάτωση μερίδων του λαϊκού παράγοντα αλλά και η αμηχανία του μπροστά στην νέα κατάσταση που διαμορφώνεται  φαίνεται ,εξάλλου, και από το πόσο άνευρος και άμαζος ήταν ο εορτασμός της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου φέτος με πολύ μικρή προσέλευση κόσμου στο χώρο του Πολυτεχνείου και μια πορεία σχετικά μαζική αλλά άχρωμη και αναδεικνύει τελικά το γεγονός ότι, όντως, ευρείες μάζες αγανακτισμένου λαού που κατέβηκε στο δρόμο το προηγούμενο διάστημα δεν είχαν φθάσει σε εκείνο το επίπεδο συνείδησης και πολιτικοποίησης παρά την υιοθέτηση, ενίοτε, ριζοσπαστικών πρακτικών στο δρόμο,  ώστε να μπορούμε να μιλάμε για διευρυμένη αποσταθεροποιητική κατάσταση στο πολιτικό σκηνικό στην βάση ενός λαού που αμφισβητεί τα ίδια τα δομικά στοιχεία του συστήματος και δεν αντιλαμβάνεται ως «δίκαιες» τις παραγωγικές σχέσεις και τις κοινωνικές σχέσεις εξουσίας που πηγάζουν από αυτές αλλά, μάλλον, παρασύρονταν στους ακίνδυνους δρόμους της αλλαγής των πολιτικών επιτελείων και της «συνεννόησης» των κομμάτων για το «καλό της Ελλάδας».
Η δημιουργία τέτοιων κυβερνήσεων, κυβερνήσεων δηλαδή διασφάλισης της συστημικής σταθερότητας, διασφάλισης της ομαλότητας, αυταρχικού θωρακισμού απέναντι στην λαϊκή οργή αποτελεί έκφραση της ευελιξίας που διαθέτουν οι κυβερνήσεις και οι πολιτικοί τους σύμμαχοι να συσπειρώνονται σε περιόδους που διακυβεύονται οι ρίζες του ίδιου του πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Καμιά εθνική ενότητα, αλλά, ξεκάθαρα, μόνο ενότητα των αστικών δυνάμεων απέναντι στον κόσμο της εργασίας αποτελεί η συγκυβέρνηση, ενότητα των καταπιεστών απέναντι στους καταπιεζόμενους.
 Άλλωστε, τι θα μπορούσε να περιμένει κανείς από μία κυβέρνηση της οποίας πρωθυπουργός είναι ένας τραπεζίτης, πρόεδρος της Τράπεζας Ελλάδος και μέχρι το 2010 αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ο Λ. Παπαδήμος και μέλη, μεταξύ άλλων, 4 ακροδεξιοί βουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ. που αποζητούν την χούντα του Μεταξά και των συνταγματαρχών, ανάμεσα στους οποίους είναι ο Μάκης Βορίδης που κυνηγούσε στα νιάτα του φοιτητές των αριστερών συσπειρώσεων με τσεκούρια στην σχολή μας την Νομική και ο Άδωνις Γεωργιάδης που, αναφερόμενος μάλιστα στο πολιτικό-συνδικαλιστικό δίκτυο των ΕΑΑΚ, έχει αναβιώσει χαρακτηρισμούς χούντας περί «άπλυτων αριστερών».

Η απάντηση του λαϊκού κινήματος

Η στάση μιας Αριστεράς σε επαναστατική κατεύθυνση

Ο μελλοντικός βηματισμός του φοιτητικού κινήματος

Η αυτή πολιτική ούτε έχει μείνει ούτε θα μείνει χωρίς απάντηση από τον λαό. Η πληθώρα των πανεργατικών απεργιών, των κινητοποιήσεων εργαζομένων και νεολαίας, τα κινήματα των πλατειών, τα κινήματα πολιτικής ανυπακοής (βλ. ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ) και οι καταλήψεις εργασιακών και φοιτητικών χώρων έχουν δείξει ήδη τον δρόμο.
Ανυπόταχτο, μαχητικό, μη συναινετικό χρειάζεται να είναι το λαϊκό κίνημα ακόμα περισσότερο από εδώ και πέρα ώστε να μην ενσωματωθεί από τον «Δούρειο Ίππο» της συγκυβέρνησης, αλλά υπό την νέα συγκυρία να μπορέσει να βγει ξανά στο προσκήνιο ξέροντας καλύτερα από ποτέ ότι πολεμά συνολικά απέναντι στην πολιτική της καταπίεσης, της φτώχιας και της εξαθλίωσης.

Καθοριστικός σε αυτό είναι ο ρόλος μιας πολιτικής και κοινωνικής αριστεράς, μιας αριστεράς που χωρίς χιλιαστικούς λόγους θα βλέπει την κοινωνία του αύριο, την κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, κοιτώντας με θάρρος το σήμερα και προτάσσοντας σε όλους τους κοινωνικούς χώρους την συλλογικότητα και την αυτοργάνωση, παλεύοντας να δημιουργήσει έτσι ένα ευρύ κοινωνικοπολιτικό μέτωπο κινήσεων, σωματείων, συλλόγων και άλλων φορέων, με αναγκαίο συνδετικό στοιχείο του σήμερα με το αύριο την πάλη για:

1) ανατροπή της κυβέρνησης δήθεν «Εθνικής Σωτηρίας» και κάθε κυβέρνησης ΕΕ-ΔΝΤ και τραπεζιτών
2) ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ και έξοδο από το ευρώ

3) διαγραφή του χρέους

4) εθνικοποίηση των τραπεζών υπό εργατικό έλεγχο

Στα πανεπιστήμια, όπου ο νόμος Διαμαντοπούλου πλήττει εμάς του φοιτητές πρέπει να δώσουμε ξεκάθαρη απάντηση στην κυβέρνηση ότι ο αγώνας μας δεν ήταν μέχρι την εξεταστική ούτε εν είδη «αριστερής διαμαρτυρίας», αλλά πως θα συνεχίσουμε με μαζικές καταλήψεις, πορείες και άλλες κινηματικές δράσεις μέχρι την ανατροπή αυτού του νόμου που ως εξειδίκευση αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής έρχεται να υλοποιήσει την καπιταλιστική αναδιάρθρωση στην εκπαίδευση (ενσωματώνοντας παλαιότερες προσπάθειες που είχαν γίνει)αυταρχικοποιώντας το πανεπιστήμιο και εντατικοποιώντας τις σπουδές με στόχο να διαμορφώσει το νέο μοντέλο εργαζόμενου, ενός εργαζόμενου πειθήνιου, ευέλικτου και ατομικά διαπραγματευόμενου, χωρίς συλλογικές παραστάσεις, διαλύοντας παράλληλα κάθε έννοια του λαϊκού κεκτημένου της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης, καταργώντας κάθε δυνατότητα συμμετοχής των φοιτητών στις διοικητικές αποφάσεις και άροντας το άσυλο ως προπύργιο των αγώνων του φοιτητικού και ευρύτερα του λαϊκού κινήματος.

Απέναντι σε αυτά σίγουρα αναβαθμίζεται και ο ρόλος των ΕΑΑΚ. Όμως αυτή η αναβάθμιση δεν μπορεί στείρα να αποτυπωθεί και δεν αποτυπώνεται τελικά σε ένα τεχνικό μέτρο όσον αφορά ζητήματα δομής ή λειτουργίας ούτε ακόμα και σε μια πολιτική κατεύθυνση που λέει ότι επειδή τα επίδικα είναι μεγάλα πρέπει τα ΕΑΑΚ να «μεγαλώσουν». Η δομή είναι δύο φορές νεκρή όταν το φοιτητικό κίνημα είναι νεκρό και μάλλον με το τελευταίο είναι καιρός να ασχοληθούμε. Να δομήσουμε έναν πολιτικό λόγο γειώσιμο και κατανοητό στο μέσο φοιτητή που πρώτιστα θα αναδεικνύει το πλήγμα που δέχεται στα υλικά συμφέροντά του και, παράλληλα, θα το ανάγει ως μέρος μιας ευρύτερης πολιτικής (κυβερνητική πολιτική, ΕΕ, ΔΝΤ) συνδέοντας το ειδικό με το γενικό και ανατροφοδοτώντας και εμπλουτίζοντας το ειδικό υπό το φως του γενικού, δομώντας εν τέλει ένα διαλεκτικό σχήμα που δεν θα μένει ούτε στον στείρο μαξιμαλισμό ούτε στον ιδρυματισμό.

Να παλέψουμε για ένα μαζικό, ρηξιακό, συγκρουσιακό φοιτητικό κίνημα, το οποίο στην βάση των επίδικων που ορθώνονται μπροστά του, θα μάχεται μέχρι την ανατροπή του νόμου-πλαίσιο Διαμαντοπούλου, ικανό, παράλληλα, να πυροδοτήσει ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις σε συμπόρευση με το λαϊκό κίνημα.

Πιο συγκεκριμένα, στο τώρα, αξιοποιώντας τους κινηματικούς κόμβους της 1^ης Δεκέμβρη (Πανεργατική Απεργία) και της 6^ης Δεκέμβρη αλλά και ανοίγοντας το ζήτημα της συγκρότησης των Συμβουλίων Διοίκησης μαζί με την οργάνωση πρωτοβουλιών για το θέμα των δωρεάν συγγραμμάτων να θέσουμε τους συλλόγους σε τροχιά συνελεύσεων, καταλήψεων και διαδηλώσεων, σπάζοντας την απάθεια, τον ατομικισμό και το κλίμα ομαλότητας που επικρατεί στα πανεπιστήμια, για την ανατροπή των σχεδίων όσων θέλουν να καταδικάσουν την νεολαία σε ένα μέλλον ανεργίας και ανασφάλειας.
Οι αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας το επόμενο διάστημα, με πρώτο κόμβο την 1^η Δεκέμβρη, απέναντι στην πολιτική της λιτότητας, της ανεργίας και της τρομοκρατίας προβλέπονται πολύ κρίσιμοι. Έχουμε χρέος απέναντι σε όλους αυτούς που παλαιότερα αγωνίστηκαν για μια καλύτερη ζωή, απέναντι στις μελλοντικές γενιές αλλά και απέναντι σε εμάς τους ίδιους να αντισταθούμε απέναντι σε όσους μας καταδικάζουν στην εξαθλίωση αναιρώντας όλα τα κεκτημένα με αγώνες δικαιώματά μας. Είναι το μόνο μας χρέος! 

                                                                         Ρ.Α.Πα.Ν.-Σ.Α.Φ.Ν.

17 ΝΟΕΜΒΡΗ 1973...
                           2011:ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ
                                     ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ!

Μάλλον ένας πρόλογος και μία εισαγωγή αναφορικά με την εξέγερση του Νοέμβρη του ’73 και κατά πόσο τα αιτήματά της είναι επίκαιρα σήμερα θα έπρεπε να εκλείπει, αναδεικνύοντας και ξεμπροστιάζοντας μια ολόκληρη κυβερνητική πολιτική.

Η πολιτική του Μνημονίου (παλιά και νέα, με την κυβέρνηση «Εθνικής Σωτηρίας»), της λιτότητας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης διαλύει δικαιώματα και κεκτημένα ολόκληρου αιώνα κάνοντας την φωνή της νεολαίας του ’73 να παίρνει σάρκα και οστά στους αγώνες του σήμερα:

ΨΩΜΙ: απέναντι στην αφαίμαξη των εργαζομένων και της νεολαίας, στην εργασιακή περιπλάνηση, τις μαζικές απολύσεις, τις εφεδρείες, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, τα χαράτσια, τις έκτακτες εισφορές και τις περικοπές μισθών και συντάξεων.

ΠΑΙΔΕΙΑ: απέναντι στον νόμο Διαμαντοπούλου, που δημιουργεί ένα ασφυκτικό και εντατικοποιημένο πλαίσιο ρυθμού σπουδών(διαγραφές φοιτητών, πειθαρχικά, υποχρεωτικές παρακολουθήσεις) διαλύει τα πτυχία ρίχνοντας μας στην ανεργία, καταργεί κάθε έννοια δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης (κατάργηση σίτισης, στέγασης, διανομής δωρεάν συγγραμμάτων), αποκλείει την φοιτητική βούληση από τα όργανα διοίκησης τα οποία πλέον αυταρχικοποιούνται πλήρως και καταργεί το άσυλο, το προπύργιο των κοινωνικών αγώνων και το λαϊκό κεκτημένο της εξέγερσης του ’73.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: απέναντι στην περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, την αστυνομοκρατία και την άγρια καταστολή των διαδηλώσεων, την ποινικοποίηση των αγώνων μας, τον αυταρχισμό.

        ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ!
ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΑ ΜΟΥΣΕΙΑ
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ!

               Ρ.Α.Πα.Ν.-Σ.Α.Φ.Ν.

ΝΟΜΟΣ-ΠΛΑΙΣΙΟ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

Το πανεπιστήμιο στο απόσπασμα.

 Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ!

  Φέτος, το ακαδημαϊκό έτος ξεκινάει αργότερα απ’ ότι συνηθίζεται και το Πανεπιστήμιο – σε αντίθεση με ό,τι προσπαθούν να μας πείσουν καθηγητές και καθεστωτικές παρατάξεις κάθε άλλο παρά τελεί υπό καθεστώς ομαλότητας. Η φετινή χρονιά δεν σημαδεύεται μόνο από τις ραγδαίες εξελίξεις στην κεντρική πολιτική σκηνή αλλά και από αυτές στον τομέα της εκπαίδευσης τόσο αναφορικά με τις κινήσεις της κυβέρνησης και των συμμάχων της όσο και αναφορικά με τη δυναμική απάντηση του φοιτητικού κινήματος.

Πιο συγκεκριμένα, στις 24 Αυγούστου ψηφίστηκε πραξικοπηματικά στη Βουλή το νομοσχέδιο- έκτρωμα Διαμαντοπούλου με μηδενική κοινωνική συναίνεση (με τις σχολές κλειστές και το φοιτητικό σώμα απόν καθώς και με ολόκληρη την ελληνική κοινωνία στους δρόμους και στις πλατείες να αγωνίζεται ενάντια στην διάλυση κάθε δικαιώματος και κεκτημένου σε εργασία και σε εκπαίδευση). Αντίθετα, πρωτοφανής ήταν η πολιτική συναίνεση (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ, ΔΗ.ΣΥ.), γεγονός που αναδεικνύει την πλήρη σύμπλευση παρά τα όποια επικοινωνιακά αντιπολιτευτικά παιχνίδια, των αστικών πολιτικών κομμάτων στην κατεύθυνση επίρριψης της κρίσης στις πλάτες του λάου και της νεολαίας καθώς και στην κατάπνιξη κάθε φωνής αντίστασης.
Ειδικότερα, ο νέος νόμος-πλαίσιο της Διαμαντοπούλου, ακριβώς επειδή, στο χώρο της εκπαίδευσης, πλήττει σε συντριπτικό βαθμό την καθημερινότητα και τα υλικά συμφέροντα του φοιτητικού σώματος, διαμορφώνοντας, έτσι, τις προϋποθέσεις για να αποτελέσει η σημερινή φοιτητιώσα νεολαία την γενιά που θα βιώνει τις νέες, ελαστικές εργασιακές σχέσεις, συνάδει με τις κατευθύνσεις του μνημονίου, που έπληξε τις οικογένειές μας και εμάς, ενδεχομένως, στον εργασιακό τομέα το προηγούμενο διάστημα.
Προς αυτήν την κατεύθυνση ο νόμος-πλαίσιο συμπυκνώνει όλες τις αναθεωρητικές τομές που επιχειρήθηκαν στο χώρο του Πανεπιστημίου τα τελευταία 30 χρόνια και τις οποίες θα αναλύσουμε αμέσως παρακάτω.
Η απάντηση, ωστόσο του φοιτητικού κινήματος ήταν άμεση. Ήδη από την πρώτη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου οι φοιτητικοί σύλλογοι πανελλαδικά μπήκαν σε τροχιά κινητοποιήσεων. Οι 350 αυτοί κατειλημμένοι σύλλογοι αποτελούν παρακαταθήκη του κινήματος και μας δείχνουν τον δρόμο για την ανάπτυξη ενός κινήματος ανατροπής του νόμου με νικηφόρα προοπτική.

 

 ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ  ΦΟΙΤΗΤΩΝ -  ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ  ΔΙΑΤΑΞΗΣ    ν+2  !

 Μια από τις πιο αντιδραστικές διατάξεις του νομοσχεδίου που πλήττει στο έπακρο την φοιτητική καθημερινότητα αποτελεί η περιβόητη διάταξη του ν+2.
Πιο συγκεκριμένα, ως αιώνιοι πλέον χαρακτηρίζονται όσοι φοιτητές ξεπερνάνε τα 6 χρόνια φοίτησης  ( 4+2 ) και μετά το πέρας του διαστήματος αυτού επέρχεται η οριστική διαγραφή τους από την σχολή, την ίδια στιγμή που ο μέσος όρος αποφοίτησης στην Νομική είναι τα 6 χρόνια.
Παράλληλα, για τους φοιτητές που έχουν 3επεράσει ήδη τα 4 χρόνια δίνεται περιθώριο 2 ετών για να τελειώσουν τις σπουδές τους, ανεξάρτητα από τα μαθήματα που μπορεί να χρωστάνε.
Αυτή η αυταρχική ρύθμιση εντατικοποιεί εκβιαστικά τους ρυθμούς σπουδών δημιουργώντας ένα ασφυκτικό πλαίσιο φοίτησης υπό την μακροπρόθεσμη απειλή της διαγραφής και της επιστροφής στις πανελλήνιες.
Αποτέλεσε μάλιστα το κεντρικό σημείο αντιπαράθεσης μεταξύ του φοιτητικού κινήματος του 2006-2007 και της τότε Υπουργού Παιδείας,  Μαριέττας Γιαννάκου, οδηγώντας, ύστερα από τις μεγαλειώδεις καταλήψεις που έγιναν τότε από τους φοιτητικούς συλλόγους εκατοντάδων σχολών, στην μη εφαρμογή της διάταξης αυτής.
Είναι προφανής η κατεύθυνση της συγκεκριμένης διάταξης, όχι μόνο να ομαλοποιήσει και να αδρανοποιήσει την λειτουργία των φοιτητικών συλλόγων αλλά και να πειθαρχήσει την νεολαία, εντατικοποιώντας τους ρυθμούς σπουδών της.
Συνοπτικά, αποτέλεσμα της ρύθμισης θα είναι οι διαγραφές εκατοντάδων φοιτητών και μέσα στο ίδιο το τμήμα μας.

 ΑΠΟΥΣΙΟΛΟΓΙΑ

 Μέσα στο πλαίσιο της κατάργησης των ακαδημαϊκών ελευθεριών, η ακαδημαϊκή διάλεξη μετατρέπεται σε υποχρεωτική παρακολούθηση οδηγώντας έτσι στην «σχολειοποίηση» του Πανεπιστημίου που, σε συνδυασμό με την καθηγητική αυθαιρεσία ( η οποία ενισχύεται με το νέο νόμο ) διαπλάθει μία ανυπόφορη φοιτητική καθημερινότητα, καθώς δεν θα ορίζουμε πλέον ελεύθερα τον τρόπο οργάνωσης των σπουδών μας. Οποιαδήποτε άλλη κοινωνική ή πολιτική δραστηριότητα θα περιορίζεται υπό την απειλή των απουσιών.

Με πολύ πιο αναβαθμισμένα χαρακτηριστικά παρουσιάζεται το πρόβλημα αυτό στο κομμάτι εκείνο των φοιτητών ( και δεν είναι μικρό ) που εργάζεται προκειμένου να καλύψει τα έξοδα των σπουδών του, καθώς πολλοί από αυτούς θα αναγκαστούν ενδεχομένως να εγκαταλείψουν την σχολή.

 ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ - ΠΡΟΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΑ

 Ένα απλό παράδειγμα αρκεί για να αντιληφθεί κανείς τι σημαίνουν οι αλυσίδες μαθημάτων οι οποίες εισάγονται σύμφωνα με διάταξη του νέου νόμου-πλαισίου. Αν κάποιος φοιτητής π.χ. από την σχολή μας δεν έχει περάσει Γενικό Ποινικό δεν θα μπορέσει να εξεταστεί στο μάθημα του Ειδικού Ποινικού καθώς για αυτό απαιτείται η επιτυχής εξέταση στο Γενικό.

Αν υπολογίσει κανείς την καθηγητική αυθαιρεσία και, πολλές φορές, τον ρεβανσισμό των καθηγητών και τα μαζικά κοψίματα η ρύθμιση αυτή έρχεται να δυσχεράνει ακόμα περισσότερο την απόκτηση του πτυχίου. Ιδιαίτερα μέσα στα 6 χρόνια.

  

 ΕΓΓΡΑΦΗ ΑΝΑ ΔΥΟ ΕΞΑΜΗΝΑ

 Εάν ένας φοιτητής δεν περάσει συγκεκριμένο αριθμό μαθημάτων σε ένα εξάμηνο δεν μπορεί να γραφτεί στο επόμενο, ενώ αν δεν γραφτεί σε δύο συνεχόμενα εξάμηνα διαγράφεται οριστικά από την σχολή.

   Είναι φανερό -και σε συνδυασμό και με τα παραπάνω - ότι οι υποχρεωτικές παρακολουθήσεις, το ν+2, οι αλυσίδες μαθημάτων, η διαγραφή φοιτητών μετά από δύο εξάμηνα, η αναβαθμισμένη δυσκολία της σχολής ( συνθέσεις ) αλλά και η καθηγητική αυθαιρεσία και τα μαζικά κοψίματα ( λαμβάνοντας υπόψη και  τον μέσο όρο αποφοίτησης στη σχολή μας ) φέρνουν το ενδεχόμενο της διαγραφής όλο και πιο κοντά κάνοντας σχεδόν ακατόρθωτο το δρόμο προς το πτυχίο.

Παράλληλα, οξύνονται αντιδραστικά αντανακλαστικά όπως αυτά του ατομικισμού και του ανταγωνισμού, συνθέτοντας ένα πλαίσιο ανταγωνιστικών σχέσεων μέσα στο οποίο ο φοιτητής βλέπει τον διπλανό του ως πιθανό διαγραφέντα (homo homini lupus)

ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ

 Στα πλαίσια της μετατροπής του Πανεπιστημίου σε αυταρχικό εκπαιδευτήριο, συντάσσονται πειθαρχικά συμβούλια για τους φοιτητές οι οποίοι εμφανίζουν κάθε είδους συμπεριφορά που θεωρείται ότι παρακωλύει την ομαλή ακαδημαϊκή λειτουργία. Έτσι, από το πιο μικρό πράγμα, δηλαδή να κάνεις μια παράσταση διαμαρτυρίας σε έναν καθηγητή για λόγους καθηγητικής αυθαιρεσίας (μαζικά κοψίματα) ή να κάνεις ανακοίνωση στα αμφιθέατρα, μέχρι το πιο μεγάλο, να συμμετέχεις στην γενική συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου μας ή να προχωράς σε κατάληψη της σχολής, απλώνεται ένα πλέγμα πειθαρχικών διατάξεων, ένα «πλούσιο ποινολόγιο».

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, και πριν την ψήφιση του νομοσχεδίου, είναι τα πειθαρχικά συμφοιτητών μας από την Πάτρα, οι οποίοι διώκονται για την συνδικαλιστική τους δράση.

Άλλο πρόσφατο παράδειγμα είναι οι δηλώσεις καθηγητή από το ΑΠΘ, ο οποίος προτείνει την σύσταση «μαύρης λίστας» για τους φοιτητές που «υποκινούν» τις καταλήψεις, δίνοντας μάλιστα δύο ονόματα συμφοιτητών μας στην δημοσιότητα για αρχή! 

Δίνεται, τέλος, η δυνατότητα στον πρύτανη σε περίπτωση που δεν καταφέρει, καλώντας την αστυνομία, να «σπάσει» την κατάληψη, να τιμωρήσει τους συμμετέχοντες σε αυτήν φοιτητές με μια σειρά από τρόπους, με έναν από αυτούς να είναι η απολογία σε πειθαρχικά συμβούλια και η απώλεια του εξαμήνου για τον «φοιτητή-δράστη».   

 ΠΤΥΧΙΑ ΑΝΕΡΓΙΑΣ

 Ο νέος νόμος-πλαίσιο καταργεί κάθε έννοια ενιαίου πτυχίου, εισάγοντας 3 κύκλους σπουδών, έναν 3ετή, έναν μεταπτυχιακό και έναν διδακτορικό, που σημαίνει ότι ο καθένας ανάλογα με τις επιλογές του αλλά και τις οικονομικές του δυνατότητες θα επιλέγει αν θα προχωρήσει στους δύο ανώτερους κύκλους.

Καταργείται, έτσι, το ενιαίο πτυχίο και τα επαγγελματικά δικαιώματα που αυτό κατοχύρωνε και την θέση του παίρνουν πιστωτικές μονάδες σε έναν «ατομικό φάκελο προσόντων» χωρίς αντίκρισμα στην αγορά εργασίας.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο φοιτητής μπαίνει σε ένα κυνήγι πιστωτικών μονάδων, σε μια συνεχή δηλαδή διαδικασία ειδίκευσης και επανειδίκευσης σε συνάρτηση με τις αλλαγές στην αγορά εργασίας. Με αυτόν τον τρόπο κατοχυρώνονται και θεσμικά πλέον οι ελαστικές σχέσεις εργασίας και η δια βίου υποταγή του εργαζομένου στον εργοδότη του καθώς ο πρώτος δεν έχει καμία αποτύπωση των επαγγελματικών του δικαιωμάτων ούτε την δυνατότητα διεκδίκησής τους.
Την ίδια στιγμή, το Σύμφωνο Πρώτης Απασχόλησης μαζί με την αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και την καταβαράθρωση των εργασιακών κατακτήσεων διαμορφώνει ένα μέλλον εργασιακής περιπλάνησης, αβεβαιότητας και ανασφάλειας.

 
ΚΕΣ  -  Αναγνώριση Επαγγελματικών Δικαιωμάτων

 Δίνεται η δυνατότητα σε απόφοιτους ΚΕΣ να εισάγονται στο 4^ο έτος της σχολής και να παίρνουν πτυχίο μέσα σε ένα χρόνο.

 ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΠΟΥΔΩΝ - ΕΞΑΤΟΜΙΚΕΥΣΗ

 Πλέον τα Προγράμματα Σπουδών εξατομικεύονται πλήρως καθώς με την διάσπαση του πτυχίου εισάγονται κατευθύνσεις (αστικολόγοι, ποινικολόγοι)
Αυτό, σε συνδυασμό με το Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων που ρευστοποιεί τα επαγγελματικά μας δικαιώματα αλλά και με το άνοιγμα του επαγγέλματος των δικηγόρων, οδηγεί σε μία αδυναμία συλλογικής διεκδίκησης και κατοχύρωσης επαγγελματικών δικαιωμάτων αλλά και διαμορφώνει το προφίλ ενός ατομικά διαπραγματευόμενου και συνεχώς επανακαταρτιζόμενου εργαζομένου.

 ΔΙΑΛΥΣΗ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

 Καταργείται η δωρεάν παροχή σίτισης και στέγασης από το κράτος και μεταβιβάζεται στο εκάστοτε ίδρυμα (έχει πόρους το ίδρυμα; Έχεις παροχές. Δεν έχει; Δεν διαθέτεις καμία) ενώ ως προς την χρηματοδότηση των ιδρυμάτων από τα πανεπιστήμια εισάγονται όροι ανταποδοτικότητας, πράγμα που σημαίνει ότι οι πόροι ενός ιδρύματος και κατ' επέκταση οι υποδομές και οι παροχές του εξαρτώνται άμεσα από την αξιολόγηση του ιδρύματος, δηλαδή από την παραγωγικότητα φοιτητών και καθηγητών στην εκπαιδευτική διαδικασία καθώς και από τον βαθμό στον οποίο εφαρμόζονται οι επιταγές της κυβέρνησης και του Υπουργείου.

Εφόσον, λοιπόν, διαφαίνεται ότι η χρηματοδότηση εξαρτάται από την παραγωγικότητα των φοιτητών γίνεται ακόμα πιο αντιληπτό ότι οι ρυθμοί σπουδών θα ενταθούν ακόμα περισσότερο προκειμένου να έχει ο φοιτητής πρόσβαση στις παροχές, δεδομένου μάλιστα του γεγονότος ότι βασικό κριτήριο της αξιολόγησης των ιδρυμάτων θα είναι ο όσο το δυνατόν μικρότερος μέσος όρος φοίτησης.
Στην επίθεση στην δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση ήρθαν να προστεθούν και οι εξαγγελίες της Υπουργού ότι μέχρι το 2014 θα έχουν καταργηθεί όλα τα δωρεάν διανεμόμενα συγγράμματα, τα οποία πλέον θα διατίθενται μόνο σε ηλεκτρονική μορφή.
Είναι εν τέλει απαράδεκτο το πώς σε μία τόσο δυσμενή οικονομική συγκυρία οι οικογένειές μας, ήδη επωμισμένες με το βάρος της οικονομικής κρίσης με την μορφή του μνημονίου και της εν γένει δυσχέρανσης των εργασιακών σχέσεων, φορτώνονται στις πλάτες τους -ακόμα περισσότερο -και το κόστος για τις σπουδές μας.

 ΑΣΥΛΟ - ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΠΥΡΓΙΟ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

 Χρόνια τώρα γινόμαστε μάρτυρες μιας ιδεολογικής επίθεσης που με όλα τα μέσα ( ΜΜΕ, παραπληροφόρηση, προβοκατόρικες ενέργειες ) προσπαθεί η εκάστοτε κυβέρνηση να διεξαγάγει απέναντι στο πανεπιστημιακό άσυλο, ένα κοινωνικό άσυλο που για συγκεκριμένους ιστορικούς και πολιτικούς λόγους αναγνωρίζεται στα πανεπιστήμια καθιστώντας τα, από την μεταπολίτευση και έπειτα, κάστρα των κοινωνικών αγώνων.  Το άσυλο, αποτελώντας πάντοτε παράγοντα αποσταθεροποίησης του πολιτικού και κοινωνικού status quo ( ησυχία, τάξη, ασφάλεια ) βρισκόταν πάντοτε στο στόχαστρο των κυβερνητικών επιτελείων. Καρπός αυτής της προσπάθειας αποτελεί ο νόμος-πλαίσιο Διαμαντοπούλου.

 Έτσι, απουσιάζει εντελώς ο όρος «Πανεπιστημιακό Άσυλο» από το νόμο-πλαίσιο της Υπουργού ενώ διασφαλίζεται ρητά μόνο η «ελευθερία της έρευνας και της διδασκαλίας»
Πρόκειται για μια πλήρη κατάργηση κάθε έννοιας ασύλου στο πανεπιστήμιο τόσο στο βαθμό που δεν αναφέρεται καν η ελεύθερη διακίνηση ιδεών (αν και αυτό θεωρητικά παντού επιτρέπεται) όσο ακόμα περισσότερο στο βαθμό που ποινικοποιείται η ίδια η μετουσίωση της ιδέας σε κοινωνική πρακτική (η ουσία του ασύλου).
Η αυταρχικότατη αυτή διάταξη που έρχεται να ικανοποιήσει πάγια ακροδεξιά πολιτικά αιτήματα εισάγει το φοιτητικό σώμα σε μία νέα περίοδο που προσιδιάζει σε σκοτεινές εποχές, όταν - όπως και τώρα πλέον με τη ρύθμιση του νόμου-πλαίσιο - η είσοδος της αστυνομίας στο χώρο του πανεπιστημίου, η λογοκρισία και η φίμωση των φοιτητών ήταν συχνότατη, η δε ποινικοποίηση κοινωνικών πρακτικών και συλλογικών αντιστάσεων όπως η κατάληψη, η συνέλευση και ο φοιτητικός συνδικαλισμός εν γένει δεδομένη.

Το άσυλο κατακτήθηκε με αιματηρούς αγώνες από το λαό και για το λαό, αποτελεί βασικό παράγοντα επιτυχίας του φοιτητικού και λαϊκού κινήματος και συνεπώς οφείλουμε όλοι να το προασπίσουμε.

ΔΙΟΙΚΗΣΗ - ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

 Σύμφωνα με το νέο νόμο-πλαίσιο ορίζεται ένα 15μελές Συμβούλιο Διοίκησης ( 8 πανεπιστημιακοί, 6 εξωπανεπιστημιακοί και 1 φοιτητής ).

Το νέο αυτό μοντέλο όχι μόνο εισάγει στην διοίκηση εξωπανεπιστημιακούς υλοποιητές ουσιαστικά της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, εντολοδόχους του Υπουργείου, αποκλείοντας τους φοιτητές από κάθε συμμετοχή στην λήψη αποφάσεων, καταργώντας έτσι το μέχρι τώρα ισχύον μοντέλο της συνδιοίκησης.

Ο εξοβελισμός αυτός των φοιτητικών συλλόγων από την συμμετοχή στην διοίκηση, παρότι το μοντέλο της συνδιοίκησης είχε βλέψεις ενσωμάτωσης του φοιτητικού κινήματος από πλευράς του κράτους, τους στερεί κάθε δυνατότητα άσκησης ελέγχου και μαζικών, συλλογικών πιέσεων στην λήψη αποφάσεων των πανεπιστημιακών διοικητικών οργάνων.

Παράλληλα, έχουμε μία πρωτοφανή παρέμβαση του κράτους (που μόνο στην περίοδο της Χούντας είχε εφαρμοστεί!) στον τρόπο ανάδειξης των εκπροσώπων του φοιτητικού σώματος στα όργανα διοίκησης (δηλαδή τον ένα φοιτητή που θα συμμετέχει στον Συμβούλιο) μέσω ενιαίου ψηφοδελτίου, αφαιρώντας κάθε δυνατότητα από το φοιτητικό σώμα να ορίζει το ίδιο τον τρόπο με τον οποίο θα συγκροτείται συλλογικά.

Με την κατάργηση των τομέων, την ίδια στιγμή, οδηγούνται σε απόλυση διοικητικοί υπάλληλοι καθώς και διδακτικό προσωπικό ( λέκτορες ), ενώ σε συνδυασμό με την επαναφορά της έδρας και την ενίσχυση του καθηγητικού κατεστημένου ενισχύεται με την σειρά της περαιτέρω η καθηγητική αυθαιρεσία και αυταρχικοποιείται ακόμα περισσότερο η εκπαιδευτική διαδικασία.

  ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥΣ.

 Μέσα σε αυτούς τους ασφυκτικούς όρους σπουδών, των διαγραφών, των απουσιών, των αλυσίδων μαθημάτων, των πτυχίων ανεργίας, με την κατάργηση του λαϊκού κεκτημένου του ασύλου, μέσα σε ένα πανεπιστήμιο σκληρά αυταρχικοποιημένο που θυμίζει εποχές χούντας, διαμορφώνεται το πιο μαύρο παρόν και μέλλον για το φοιτητικό σώμα, ένα δυσοίωνο μέλλον εργασιακής ανασφάλειας και περιπλάνησης - ουσιαστικά επιβάλλεται στο φοιτητή το ρητό «μη μιλάς - διάβαζε - πλήρωνε». Το Πανεπιστήμιο αυτό δε μας χωράει. Το Υπουργείο μας κήρυξε πόλεμο. Αυτή η επίθεση πρέπει να ενοποιήσει τη γενιά μας απέναντι στην ιστορικότερη μάχη που έχει να δώσει. Η απόφαση της Συγκλήτου για την αναβολή των εξεταστικών μας δίνει το έδαφος για τη διεξαγωγή μαζικών συνελεύσεων και καταλήψεων, για τη συγκρότηση ενός μαχητικού φοιτητικού κινήματος ανατροπής. Πρόκειται για το πιο αντιδραστικό νομοθέτημα της μεταπολίτευσης, πιο αντιδραστικό ακόμα και απ' τις προβλέψεις του προηγούμενου διαστήματος. Το καθήκον της γενιάς μας απέναντι στο νόμο αυτό είναι ιστορικό.

 Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εμείς, ποιοι;

 Στη μάχη της γενιάς μας, θα βγούμε νικητές!

 
Ρ.Α.Πα.Ν. - Σ.Α.Φ.Ν.

ΑΡΚΕΤΑ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΣΑΜΕ,
ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ Ο ΛΑΟΣ!

Η ΕΠΙΘΕΣΗ που ασκεί την περίοδο αυτή η κυβέρνηση στους εργαζομένους και την νεολαία, μία επίθεση που χρωματίζεται από το χρέος των δυνάμεων της κυβέρνησης και των πολιτικών της συμμάχων να επιβάλουν την αντιλαϊκή πολιτική τους προκειμένου να υπάρξει μια (βραχυπρόθεσμη) διέξοδος από το τέλμα στο οποίο έχει φθάσει το παρόν πολιτικό και οικονομικό σύστημα που γεννά και αναπαράγει την φτώχια και την καταπίεση, σε συνδυασμό με την οξυμμένη αντίδραση του λαϊκού παράγοντα, δημιουργεί ένα πεδίο ραγδαίων και αλλεπάλληλων πολιτικών εξελίξεων εντός της ελληνικής κοινωνίας.
Το φαινόμενο αυτό δεν εντοπίζεται, βέβαια, μόνο στην Ελλάδα –κάνοντας στο σημείο αυτό μια μικρή παρένθεση, καθώς τα γεγονότα τρέχουν ακόμη στον απόηχο των απεργιών και των διαδηλώσεων χιλιάδων εργαζόμενων και φοιτητών στην Χιλή, των διαδηλώσεων του βρετανικού λαού, του λαού της Ιταλίας, εν όψει της πρόσφατης εισόδου της στο ΔΝΤ, αλλά και της πρώτης, μετά από χρόνια, Γενικής Απεργίας στο Oakland των ΗΠΑ στο πλαίσιο μιας ριζικότερης αμφισβήτησης μίας συστημικής πολιτικής που έχει δείξει τα όριά της.


48ωρη Απεργία – Μισό εκατομμύριο στους δρόμους
Στα καθ’ ημάς, ξεκινώντας από την μεγαλειώδη 48ωρη απεργία στις 19 και 20 Οκτωβρίου, που έρχεται να διαδεχθεί το εκρηκτικό προηγούμενο των κινητοποιήσεων του περασμένου Ιουνίου-Ιουλίου και του φοιτητικού κινήματος του Σεπτεμβρίου, ήταν εντυπωσιακή η προσέλευση και η συμμετοχή τόσο των εργαζόμενων όσο και της νεολαίας στην μαζικότερη ίσως πορεία από την μεταπολίτευση, προκειμένου να εναντιωθούν στην ψήφιση του πολυνομοσχεδίου και γενικότερα στην πολιτική της λιτότητας, της ανεργίας και της ανασφάλειας. Τόσο η μαζική προσέλευση κόσμου όσο και οι εκατοντάδες καταλήψεις εργασιακών χώρων και διοικητικών κτιρίων διαμόρφωναν ένα πλαίσιο εισροής του λαϊκού παράγοντα στο πολιτικό σκηνικό με προοπτικές ρήξης με την κυβερνητική πολιτική και ανατροπής της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το σωματείο της ΠΟΕ-ΟΤΑ με τις μαχητικές απεργίες στα απορριμματοφόρα το προηγούμενο διάστημα καθώς και η δυναμική στάση του σωματείου των ταξιτζήδων που κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό να παραλύσουν την κρατική μηχανή. Παρ’ όλα αυτά, το «πολιτικό θάρρος» της κυβέρνησης, όπως ονομάζεται τώρα η καταστολή των λαϊκών αιτημάτων, οδήγησε, μετά από ένα όργιο αστυνομικής βίας, στην ψήφιση, τελικά, του πολυνομοσχεδίου.

Η στάση του ΠΑΜΕ να μείνει για τόση πολλή ώρα στο Σύνταγμα μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο, δεδομένου του ξεκάθαρου υποχωρητισμού του στις προηγούμενες 48ωρες απεργίες και στην οριοθέτησή του από τις συγκρουσιακές διαθέσεις του κόσμου,  αποτιμάται, σε ένα πρώτο βαθμό, ως μια θετική μετατόπιση του ΚΚΕ, που οφείλεται μάλλον στις πιέσεις που ασκούνται από τον κόσμο της εργασίας και την νεολαία εν όψει μιας τόσο κρίσιμης πολιτικής συγκυρίας.
Ωστόσο, η περικύκλωση της Βουλής με όρους περιφρούρησης της πορείας του από οποιοδήποτε άλλο μπλοκ διαδηλωτών, με όρους απαγόρευσης της πρόσβασης των διαδηλωτών προς το κτίριο του Κοινοβουλίου, αποτελεί  ξεκάθαρα τόσο μια πολιτική επιλογή περιχαράκωσης αλλά και, γενικότερα, μια λανθασμένη πολιτική επιλογή εκτόνωσης και συγκρότησης υγειονομικών ζωνών που παραγνώριζε τις διαθέσεις των υπόλοιπων διαδηλωτών, που, στην τελική, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, λειτούργησε αναχωματικά όσον αφορά την παρεμπόδιση της ψήφισης του πολυνομοσχεδίου.
Τίποτα παρ’ όλα αυτά δεν μπορεί να δικαιολογήσει την επίθεση με πέτρες και μολότοφ από μέρος διαδηλωτών απέναντι στο μπλοκ του ΠΑΜΕ, απέναντι σε μπλοκ απεργών και νεολαίων αγωνιστών. Αυτές οι ομάδες, αν δεν είναι παρακρατικές, αντικειμενικά δρουν προβοκατόρικα απέναντι στο λαϊκό κίνημα. Το τσάκισμα της τρομοκρατίας των εμφανών ή αφανών κέντρων της κρατικής καταστολής επαφίεται στην μαζικότητα και την ρηξιακή κατεύθυνση του λαϊκού κινήματος.
Ο νεκρός διαδηλωτής του ΠΑΜΕ, ο οποίος, όπως αποδείχθηκε, πέθανε κατόπιν ανακοπής, λόγω εισπνοής δακρυγόνων, είναι ένα θύμα της κρατικής καταστολής, θύμα της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ που έβαψε τα χέρια της με αίμα στην προσπάθειά της να «βάλει σε τάξη» τον τόπο και προστίθεται στη λίστα όλων εκείνων των αγωνιστών –θυμάτων του κράτους και του παρακράτους – που προσμένουν τους μελλοντικούς αγώνες μας ζητώντας δικαίωση.

Αυταρχικοποίηση – η Χούντα δεν τελείωσε το ‘73
Με αφορμή αυτό, πρέπει να σημειώσουμε, επίσης, την γενικότερη αυταρχικοποίηση που παρατηρείται από την πλευρά του κράτους τα τελευταία χρόνια τόσο σε ιδεολογικό όσο και σε υλικό, κατασταλτικό επίπεδο. Η αυταρχικοποίηση αυτή, ως η μία πλευρά του νομίσματος του νεοφιλελευθερισμού, είναι αυτή που επιτάσσει την στρατιωτικοποίηση των κατασταλτικών δυνάμεων ( με αποτέλεσμα την βιαιότατη καταστολή των απεργιών και των καταλήψεων, την συχνότατη ρίψη δακρυγόνων και τον θάνατο του διαδηλωτή του ΠΑΜΕ), την απαγόρευση των πολιτικών συζητήσεων στα σχολεία (εγκύκλιος υπουργείου), τις πειθαρχικές διώξεις των «ανήσυχων» φοιτητών, το κλείσιμο των σταθμών του μετρό που εξυπηρετούν τους διαδηλωτές, την πρόσφατη αναδιαμόρφωση όλων των Γενικών Επιτελείων των Ενόπλων Δυνάμεων από θετικά προσκείμενους στην κυβέρνηση αξιωματικούς· αλλά και σε ιδεολογικό επίπεδο: την αναπαραγωγή, με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, της κυβερνητικής πολιτικής από όλα σχεδόν τα ΜΜΕ, τον χαρακτηρισμό του αγωνιζόμενου λαού ως «μειοψηφία» , απέναντι σε μια σκαιώδη, απροσδιόριστη, νομοταγή και σύμφωνη με τα μέτρα λαϊκή πλειοψηφία (χουντικής εμπνεύσεως προπαγάνδα), την προώθηση της εθνικής ενότητας στην προσπάθεια απόσπασης συναίνεσης του πληττόμενου κόσμου της εργασίας και της νεολαίας.

Παρελάσεις 28^ης Οκτωβρίου – «ΟΧΙ» άλλη κοινωνική αδικία
Οι παρελάσεις για τον εορτασμό της 28^ης Οκτωβρίου στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη, την Πάτρα αλλά και στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας αποτέλεσαν πραγματικά ένα μάθημα για την κυβέρνηση ότι η οργή του λαού και η ανυπακοή του στην κυβερνητική πολιτική δεν πρόκειται να κοπάσουν ακόμη και τις μέρες που η προσπάθεια έξαρσης του εθνικού φρονήματος επιδιώκει να θέση σε δεύτερη μοίρα τα υπαρκτά προβλήματα του λαού, τις κοινωνικές αντιθέσεις και την κοινωνική αδικία που υπάρχει. 
Εκατοντάδες διαδηλωτές παρευρέθηκαν είτε μπλοκάροντας την παρέλαση είτε απαιτώντας οργισμένα την αποχώρηση των επισήμων, των κυβερνητικών εκπροσώπων δηλαδή που όλο αυτό το διάστημα έριχναν στις πλάτες του λαού το ένα βάρος μετά το άλλο, του στερούσαν το ένα δικαίωμα μετά το άλλο. Οι χυδαίες επιθέσεις κατά των διαδηλωτών, κατά των εργαζομένων που χάνουν την δουλειά τους και τους μισθούς τους, των εκπαιδευτικών και της μπάντας του Δήμου που φόρεσε μαύρα περιβραχιόνια, των μαθητών που έστρεψαν το πρόσωπό τους αντίθετα από την Υπουργό Άννα Διαμαντοπούλου, την εμπνεύστρια του νόμου-έκτρωμα για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, δείχνουν ότι η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου είναι μια κυβέρνηση που φοβάται το λαό, μια κυβέρνηση απομονωμένη.
Καμία εντύπωση δεν κάνει η στήριξη που πήρε από ΝΔ και από τα απολειφάδια της Χούντας και της μαύρης δεξιάς, του ΛΑ.Ο.Σ. που έφθασαν  στο  σημείο  να  υμνούν  τον    Ι. Μεταξά και να ζητούν την παραίτηση του Υπουργού «Προστασίας» του Πολίτη Χρ. Παπουτσή επειδή δεν άνοιξε τα κεφάλια των διαδηλωτών.
Για εμάς, όπως είπε και ο Μ. Γλέζος (ο οποίος μαζί με τον Α. Σάντα κατέβασε την σημαία του φασισμού από την Ακρόπολη το 1941), «αυτό είναι το πραγματικό νόημα της 28^ης Οκτωβρίου». Η αντίδραση αυτή του λαού έδειξε πως δεν θα υπάρξει καμία ανοχή σε αυτήν την πολιτική, κανένα διάλειμμα στον αγώνα του. Με αυτόν τον τρόπο τιμούμε την επέτειο της αντιφασιστικής νίκης των λαών, της νίκης του λαού μας απέναντι στην χιτλερική κατοχή και τους εγχώριους υποστηρικτές της, την κυβέρνηση δοσίλογων του Τσολάκογλου.


Κούρεμα του χρέους – Κούρεμα «με την ψιλή» των δικαιωμάτων μας
Στις 26 Οκτωβρίου, ο πρωθυπουργός προέβη σε συμφωνία με τους Ευρωπαίους εταίρους για την σύναψη της επόμενης δανειακής σύμβασης, ένα νέο επαχθές Μνημόνιο για τον ελληνικό λαό, ίσως το πιο δυσμενές από αυτά που έχουν περάσει μέχρι τώρα. Μιλώντας για αυτό το λεγόμενο κούρεμα του χρέους, την διαπραγματευτική αυτή δήθεν «νίκη» της Ελλάδας, η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει τους πάντες ότι στο χώρο της ευρωζώνης υπάρχουν αυτοί οι «καλοί Σαμαρίτες» που «χαρίζουν» στον ελληνικό λαό λεφτά, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να τον σώσουν.
Το κλίμα θριάμβου που προσπαθεί η κυβέρνηση να καλλιεργήσει έχει ως μόνο στόχο να παραπλανήσει τον λαό ότι τάχα βρέθηκαν λεφτά από το πουθενά, και μάλιστα ότι αυτά τα λεφτά θα πάνε σε αυτόν και όχι στις τράπεζες και στις μεγάλες επιχειρήσεις, ενώ, παράλληλα, αποσιωπάται πλήρως το ζήτημα των νέων αντιλαϊκών μέτρων που απαιτεί η συμφωνία της 26 Οκτωβρίου.
Η ελεγχόμενη χρεοκοπία στην οποία με αυτόν τον τρόπο εισέρχεται η Ελλάδα δεν θα σταθεί ικανή να αποτρέψει το εξαιρετικά πιθανό γεγονός της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, η οποία δεν είναι ένα λογιστικό γεγονός αλλά εξαρτάται από το βάθεμα της οικονομικής κρίσης.


Δημοψήφισμα – Πολιτικός Ελιγμός υπό το πρόσχημα της αμεσοδημοκρατικής ευαισθησίας
Η έλλειψη της απαιτούμενης πολιτικής συναίνεσης για την επικύρωση της σύμβασης με νόμο οδήγησε τον πρωθυπουργό σε έναν πολιτικό ελιγμό· δημοψήφισμα για να αποφασίσει ο λαός και ύστερα απόσυρσή του. Πάνω σε αυτό επισημαίνουμε τα εξής:
1)η κίνηση αυτή είχε σίγουρα ως στόχο να λειτουργήσει ως βαλβίδα αποσυμπίεσης της λαϊκής οργής και αγανάκτησης και ως μέσο για την ενσωμάτωση μέρους του αγανακτισμένου λαού με λιγότερο ριζοσπαστικά αιτήματα (κατάργηση βουλευτικής ασυλίας, δημοψήφισμα, καθορισμός ΑΟΖ) αλλά και πολιτικών δυνάμεων (ΣΥ.ΡΙΖ.Α).
2)Ένας άλλος στόχος ήταν να τεθεί το ερώτημα ευθέως στο λαό με όρους τρομοκρατίας (Γ. Παπανδρέου: «αν όλα πάνε καλά, η εκταμίευση της 6^ης δόσης θα είναι λίγες μέρες πριν από το διάστημα για την πληρωμή των μισθών και των συντάξεων») μέσω της διάχυσης από τα ΜΜΕ της ιδέας ότι τα μέτρα λιτότητας και η παραμονή στην ευρωζώνη είναι μονόδρομος, προκειμένου να διασφαλιστεί η κοινωνική συναίνεση στην κυβερνητική πολιτική.
Σημαντική είναι στο σημείο αυτό η άρνηση αριστερών δυνάμεων του κοινοβουλίου (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ) να σηκώσουν το γάντι, καλώντας τον λαό να συμμετάσχει στο δημοψήφισμα ψηφίζοντας όχι στην σύμβαση. Η στάση τους δείχνει την απροθυμία τους για συνολικότερη ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ.
3)Ο πιο σημαντικός στόχος της κυβέρνησης ήταν βέβαια να εκβιάσει την πολιτική συναίνεση για την ψήφιση της δανειακής σύμβασης από τα υπόλοιπα κόμματα του συνασπισμού εξουσίας (ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ), πράγμα που όπως φαίνεται πέτυχε με την μετατόπιση της ΝΔ, η οποία τελικά δηλώνει ότι θα ψηφίσει την δανειακή σύμβαση όπως προέκυψε από την συμφωνία της 26^ης Οκτωβρίου.


Στάση Πολιτικών Δυνάμεων
Ενδιαφέρον έχει να παρατηρήσουμε την στάση συγκεκριμένων πολιτικών δυνάμεων από την στιγμή που η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ έμεινε με 152 βουλευτές και σοβαρούς κλυδωνισμούς στο εσωτερικό της εν όψει της ψήφου εμπιστοσύνης, μέχρι τελικά την εξασφάλιση της τελευταίας την Παρασκευή.
- Η ΝΔ πρότεινε παραίτηση της κυβέρνησης και σχηματισμό προσωρινής μεταβατικής κυβέρνησης χωρίς πολιτικά πρόσωπα με μόνο στόχο την ψήφιση της δανειακής σύμβασης και την εκταμίευση της 6^ης δόσης. Πετώντας, λοιπόν, τις αντιμνημονιακές μάσκες και παύοντας τις λαϊκίστικες φανφάρες, η ΝΔ δηλώνει ανοιχτά την στήριξη της και την σύμπλευσή της με τα αντιλαϊκά μέτρα χάριν ενός ανώτερου σκοπού, της επιβίωσης του ίδιου του συστήματος, της διαιώνισης της κοινωνικής αδικίας, της εξαθλίωσης και της ανασφάλειας.
- το ΚΚΕ λέγοντας όχι στο δημοψήφισμα, πρότεινε άμεσα εκλογές, προκειμένου να αποδυναμωθούν τα κόμματα εξουσίας, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, καλώντας τους εργαζομένους να ισχυροποιήσουν το ΚΚΕ ώστε αυτό με την σειρά του να ισχυροποιήσει το λαϊκό κίνημα. Χωρίς να μην είναι αναμενόμενη, η στάση του ΚΚΕ εμμένει σε μία χιλιαστική επίκληση στη λαϊκή εξουσία, λαϊκή οικονομία στην οποία εγκλωβίζεται η φρασεολογία του για έξοδο από την ΕΕ και διακρίνεται από μία αδυναμία πραγματικής ρήξης και υλοποίησης του πολιτικού του λόγου. Δεδομένου, λοιπόν, ότι οι εκλογές δεν φέρνουν την άνοιξη και ότι «αν άλλαζαν τον κόσμο θα ήταν παράνομες» (Engels), αίσθηση κάνουν οι δηλώσεις της Λιάνας Κανέλλη σε βρετανική εκπομπή: “the solution in a democracy is only elections” (η λύση σε μια δημοκρατία είναι μόνο οι εκλογές).
Αναδεικνύεται, λοιπόν, για άλλη μια φορά, η αυτόκεντρη λογική του ΚΚΕ, η αντίληψη του για την συσσώρευση όρων και η θέση του ότι τα κινήματα δεν μπορούν να πετύχουν νίκες εντός του καπιταλισμού και ότι ο λαός δεν είναι έτοιμος να βγει στο προσκήνιο και να πετύχει νίκες. Θέση που οδηγεί σε μια ρητορεία περί εκλογών και ανόδου ποσοστών του ίδιου λέγοντας ότι αυτή είναι η λύση στην κρίση που περνάει η ελληνική κοινωνία.
- ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α – σε δύσκολη θέση, έχοντας προτείνει την περασμένη περίοδο δημοψήφισμα – κατηγορώντας την νεοφιλελεύθερη πολιτική για την ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, διακηρύττει σε πρώτη φάση ότι η μόνη εθνική σωτηρία είναι η προσφυγή του λαού στο δημοψήφισμα. Παραβλέπει, πρώτον, ότι η νεοφιλελεύθερη πολιτική ασκείται με τις ευλογίες, αν όχι τις πιέσεις της ευρωζώνης και, δεύτερον, ότι ένα ενδεχόμενο όχι στο δημοψήφισμα θα διακύβευε την ίδια την θέση της Ελλάδας μέσα σε αυτήν, κάνοντας την θέση του δύσκολη ως υποστηρικτή της Ε.Ε. Σε δεύτερη φάση προτείνει εκλογές, καλώντας, παράλληλα, όλες τις δυνάμεις που αντιτίθενται στα μέτρα σε συσπείρωση, προκειμένου να προκύψει μία νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα εκφράζει την πραγματική σύνθεση του λαού και θα χαράσσει μία εναλλακτική πολιτική, έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης.
Ο διαχειριστικός και εκλογίστικος αυτός αριστερός κυβερνητισμός του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. καλλιεργεί με ακόμα πιο παραπλανητικούς όρους στο λαό ότι η λύση βρίσκεται στα πολύ στενά όρια που παραθέτει το υπάρχον σύστημα, ότι δεν βρίσκεται στην ριζική ανατροπή του, αλλά σε μία αγαθών προαιρέσεων προσπάθεια «εξανθρωπισμού» του, σε μια «αριστερή» κυβέρνηση που θα διαμορφώσει εκείνους τους όρους ώστε οι τραπεζίτες να δανείζουν άτοκα, οι διευθυντές επιχειρήσεων να δίνουν δώρο  «Καθαρής Δευτέρας» και όλα αυτά μέσα στην ΕΕ(το σφαγείο των μισθών και των συντάξεων), με όλες τις επιταγές της και με μια καλύτερη διαπραγμάτευση του χρέους. Το χρέος όμως, φαίνεται να παραβλέπει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν είναι ένα γεγονός λογιστικό, αποκλειστικά οικονομικό, αλλά ένα πολιτικό γεγονός, αποτέλεσμα πολιτικών αποφάσεων.

Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας – τα βρίσκουν δεν τα βρίσκουν στο κτίριο της Βουλής
                                                            η μόνη αντιπολίτευση είμαστε εμείς…
Τι σημαίνει κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας;
Εθνική Σωτηρία ονομάζεται η από δω και πέρα αντιλαϊκή πολιτική που θα ασκηθεί, τα περαιτέρω μέτρα που θα παρθούν εις βάρος των εργαζομένων και της νεολαίας και Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας είναι αυτή που θα έχει αυτήν την συναίνεση, την κοινοβουλευτική πλειοψηφία ώστε να αντέχει τους κραδασμούς που θα προκαλεί η λαϊκή οργή και αγανάκτηση και να την τσακίζει (σε πολιτικό, ιδεολογικό και κατασταλτικό επίπεδο).
Μια πολιτική σε βάρος των Ελλήνων εργαζομένων και νεολαίων και υπέρ των Ελλήνων και ξένων τραπεζιτών και επιχειρηματιών αφετηριακά δεν μπορεί να είναι Εθνικής Σωτηρίας, επειδή γίνεται φανερό πως αφετηριακά δεν υπάρχει αυτή η κοινότητα συμφερόντων, το λεγόμενο εθνικό συμφέρον,  σε έναν κοινωνικό σχηματισμό εχόντων και μη.
Η δημιουργία τέτοιων κυβερνήσεων, κυβερνήσεων δηλαδή διασφάλισης της συστημικής σταθερότητας, διασφάλισης της ομαλότητας, αυταρχικού θωρακισμού απέναντι στην λαϊκή οργή αποτελεί έκφραση της ευελιξίας που διαθέτουν η ίδια η κυβέρνηση και οι πολιτικοί της σύμμαχοι να συσπειρώνονται σε περιόδους που διακυβεύονται οι ρίζες του πολιτικού και οικονομικού συστήματος.
Με αυτό το σκεπτικό, γίνεται κατανοητό το γιατί έχαιρε τόσο ευρείας συναίνεσης (250+ βουλευτές) στην ψήφιση του το νομοσχέδιο (τότε!) της Διαμαντοπούλου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, το οποίο επιδιώκει να δημιουργήσει μία τελείως διαφορετική πραγματικότητα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αυταρχικοποιώντας την λειτουργία του πανεπιστημίου, εντατικοποιώντας τους ρυθμούς σπουδών και διαλύοντας την δημόσια δωρεάν εκπαίδευση. Είναι, δηλαδή, τόσο απαραίτητη αυτή η αναδιάρθρωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης προκειμένου να διαμορφώσει εκείνο το ευέλικτο, υποταγμένο και συνεχώς επανακαταρτιζόμενο εργατικό δυναμικό που θα προσαρμόζεται πλήρως στον εργασιακό μεσαίωνα των Μνημονίων, ώστε πέφτουν οι μάσκες των ψευτο-αντιπαραθέσεων μεταξύ των κομμάτων του συνασπισμού εξουσίας.  

Η απάντησή μας – Αντίσταση εργαζόμενων, ανέργων, νεολαίων, φοιτητών απέναντι στην
                                   πολιτική της εκμετάλλευσης                                                              

Η πολιτική αυτή ούτε έχει μείνει ούτε θα μείνει χωρίς απάντηση από τον λαό. Η πληθώρα των πανεργατικών απεργιών, των κινητοποιήσεων εργαζομένων και νεολαίας, τα κινήματα των πλατειών, τα κινήματα πολιτικής ανυπακοής (βλ. ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ) και οι καταλήψεις έχουν δείξει ήδη τον δρόμο.

Στα πανεπιστήμια, όπου ο νόμος Διαμαντοπούλου πλήττει εμάς του φοιτητές πρέπει να δώσουμε ξεκάθαρη απάντηση στην κυβέρνηση ότι ο αγώνας μας δεν ήταν μέχρι την εξεταστική ούτε έγινε για πλάκα, αλλά πως θα συνεχίσουμε με μαζικές καταλήψεις, πορείες και άλλες κινηματικές δράσεις μέχρι την ανατροπή αυτού του νόμου που υποθηκεύει το παρόν και το μέλλον μας.

Να παλέψουμε για ένα μαζικό, ρηξιακό, συγκρουσιακό φοιτητικό κίνημα, το οποίο στην βάση των επίδικων που ορθώνονται μπροστά του, θα μάχεται μέχρι την ανατροπή του νόμου-πλαίσιο Διαμαντοπούλου, ικανό, παράλληλα, να πυροδοτήσει ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις σε συμπόρευση με το λαϊκό κίνημα.

Ένα λαϊκό κίνημα σε αντικαπιταλιστική, μη συνδιαχειριστική, μη συναινετική κατεύθυνση και με ενεργό ρόλο μιας πολιτικής και κοινωνικής αριστεράς που θα βλέπει το αύριο για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση πατώντας στο σήμερα, προτάσσοντας σε σχολεία, σχολές, εργασία και γειτονιές την συλλογικότητα και την αυτοργάνωση.
Ένα λαϊκό κίνημα απεγκλωβισμένο από λογικές «μονόδρομου» που θα μάχεται: για την ανατροπή της κυβέρνησης και κάθε κυβέρνησης Μνημονίων, ΕΕ, ΔΝΤ, τραπεζιτών και επιχειρήσεων, για την διαγραφή του χρέους, ενός χρέους που δεν είναι του λαού, για την ρήξη και την αποδέσμευση από την ΕΕ και το ευρώ και για την εθνικοποίηση των τραπεζών κάτω από εργατικό έλεγχο.

                       

ΜΟΝΟ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ!
                                      Ρ.Α.Πα.Ν-Σ.Α.Φ.Ν.